کد خبر:9308
پ
tazeel

تذییل: فرهنگ لغات فارسی آثار نوایی

علی‌شیر نوایی (زادهٔ ۸۴۴ هـ. ق در هرات – درگذشتهٔ ۹۰۶ هـ. ق) شاعر، دانشمند و سیاستمدار برجستهٔ روزگار فرمانروایی تیموریان و معاصر سلطان حسین بایقرا (۸۷۵–۹۱۱ هـ. ق) بوده‌ است.

میراث مکتوب – علی‌شیر نوایی (زادهٔ ۸۴۴ هـ. ق در هرات – درگذشتهٔ ۹۰۶ هـ. ق) شاعر، دانشمند و سیاستمدار برجستهٔ روزگار فرمانروایی تیموریان و معاصر سلطان حسین بایقرا (۸۷۵–۹۱۱ هـ. ق) بوده‌ است.

امیر علی‌شیر نوایی نام او علی‌شیر بن غیاث الدین کیچکنه بخشی یا کیچکینه بهادر و ملقب به «نظام‌الدین» است. او از نامدارترین سیاستمداران و فرهنگمردان روزگار فرمانروایی تیموریان در ایران به شمار می‌آید.

او مردی نیکوصفت و دانشمند و شاعر بوده اشعار بسیاری به دو زبان فارسی و ترکی جغتایی دارد به همین جهت مشهور به «ذوللسانین» بود. تخلص او در اشعار ترکی «نوائی» و در اشعار فارسی «فانی» است. برخی پژوهشگران، به پدید آوردن آثاری به زبان‌های پشتو و عربی توسط او نیز اشاره داشته‌اند، با وجود این، مدارکی که بتوان دعاوی این چنینی را با استناد به آن‌ها تأیید کرد تا به امروز یافت نشده است.

وی در سال ۸۴۴ ه‍. ق. در هرات متولد شد و تحصیلات اولیه خود را نزد پدرش کیچکینه بخشی -که از جمله امرای دربار تیموریان بود – کسب کرد و سپس برای ادامه تحصیل به سمرقند رفت. علی‌شیر در خردسالی با سلطان حسین میرزا همدرس و هم‌مدرسه بود. نوائی از آن پس به منظور تحصیل معارف و کمالات خراسان و سمرقند و بسیاری از شهرهای دیگر را سیاحت کرد و در آن میان گرفتار فقر و فاقه‌ای سخت شد. با به سلطنت رسیدن سلطان حسین میرزا امیر علی‌شیر به‌حکم دوستی دیرینه به نزد او رفت و به گرمی از سوی وی مورد استقبال واقع گردید. آنچه روشن است او در این هنگام از جمله توانمندترین چهره‌های سیاسی دربار به شما می‌آمده است. از جمله مقام‌ها و مناصبی که از سوی سلطان حسین میرزا به امیر علی‌شیر واگذار گردید می‌توان به تصدی مقام مهرداری، امارت دیوان اعلی حکومت هرات  و حکومت استرآباد. اشاره داشت. با وجود این، گفتنی است امیر علی‌شیر بیشتر مایل بود تنها ندیم و مشاور سلطان باشد و بدین سبب به تقریب از پذیرش مناصب سیاسی گریزان بود. امیر علی‌شیر سرانجام به سال ۹۰۶ در شهر هرات درگذشت.

کتاب حاضر، فرهنگی است که توسط میرزا مهدی خان استرآبادی، منشی الممالک نادرشاه افشار، بر آثار فارسی نوایی ترتیب داده شده است. این کتاب از سوی بنیاد شکوهی (شماره 15) در سال 1395 منتشر شده است.

منبع:  بنیاد شکوهی

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

کلید مقابل را فعال کنید

مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب
تهران، خیابان انقلاب اسلامی، بین خیابان ابوریحان و خیابان دانشگاه، شمارۀ 1182 (ساختمان فروردین)، طبقۀ دوم، واحد 8 ، روابط عمومی مؤسسه پژوهی میراث مکتوب؛ صندوق پستی: 569-13185
02166490612