میراث مکتوب – امیر مینایی (1244-1318 هجری) از لغت‌نویسانِ مشهورِ هندوستان است که معروف‌ترین اثرِ وی فرهنگِ اردو-اردو«امیراللغات» در سه جلد در 1308، 1309و 1313 هجری چاپ شدند. همچنین وی به دو زبانِ اردو و فارسی شعر می‌سرود. «دیوانِ فارسیِ امیرمینایی» برایِ نخستین بار منتشر شده است: تصحیح و مقدّمه: دکتر تحسین فراقی، گروهِ فارسی، اورینتَل کالج، لاهور، پاکستان، 2015.
شایانِ ذکر است که امیر مینایی فرهنگِ اردو- فارسیِ «بهارِ هند» تالیف کرده بود از سویِ دکتر عتیق احمد جیلانی و دکتر رفیق احمد تصحیح شده است(مجلّه «تحقیق»، جلد 19، شماره یکم، 2011، گروهِ اردو، دانشگاهِ سِند، پاکستان).
از آثارِ فارسیِ چاپ نشده امیر مینایی: «نغمه قدسی» (شرحِ کتابِ صوت‌المبارک- از: واجد علی شاه)؛ «شرحِ هدایت السّلطان» (شرحِ فارسی بر متنِ عربیِ هدایت السّلطان- اثر: واجد علی شاه)؛ «شرحِ ارشاد السّلطان» (شرحِ فارسی بر متنِ عربیِ ارشاد السّلطان- از: واجد علی شاه)؛ «سرمه بصیرت یا معیار الاغلاط» ( واژگانِ عربی و فارسی که در اردو مستعمل هستند)؛ «رموزِ غیبیه» (رساله‌ای در علمِ جفر)؛ «رمز الغیب» (رساله‌ای در علمِ جفر)؛ رساله بحثِ اعدادِ حروفِ تهجّی.
تهیه و تنظیم: جناب محمّد زبیر ، ریاستِ محترمِ کتابخانه بیدل، کراچی، پاکستان.