میراث مکتوب – یکی از نتایج «مکتب وقوع» که در سدهٔ دهم هجری در ادبیات فارسی پدید آمد، نوع ادبی معروف به «واسوخت» بود که به‌ظاهر در ادبیات فارسی، حتی در عهد شاعران مشهوری که اشعاری با مضمون واسوخت سروده‌اند، دیده نمی‌شود. همان‌طور که محققان در شبه‌قاره گفته‌اند، این عنوان بعدها در هندوستان به اشعاری با مضمونِ اِعراض و روی‌گردانی بر مبنای اظهار گله و شکایت از معشوق نسبت داده شده است. در واقع، شاعران اردوزبان، با توجه به فرهنگ و ویژگی‌های ادبی آن اقلیم، نوآوری‌ها و ابداعاتی در شیوهٔ بیان این مضامین ایجاد کرده‌اند که بررسی تطبیقی و نشان دادن آنها از منظر مقایسه و پژوهش حائز اهمیت است. در این مقاله، ضمن اشارهٔ کوتاهی به تاریخچهٔ واسوخت، به بررسی چگونگی واسوخت‌های سروده‌شده به زبان اردو در ادوار مختلف می‌پردازیم.
متن کامل مقاله «پیشینهٔ نوع ادبی واسوخت و بررسی تطبیقی آن در ادبیات فارسی و اردو» نوشته علی بیات که در شماره ۶ مجله علمی – پژوهشی ادبیات تطبیقی به چاپ رسیده است در فایل پایین مطالعه کنید.