میراث مکتوب – در مطالعات اسلامی، دو دانش بیش از بقیه اهمیت دارد: فلسفهٔ سیاسی و فقه سیاسی. مباحث بعدی سعی میکند این دو حوزهٔ دانش و نسبت آنها را به بحث گذارد. شاید بتوان «رویکرد همروی» را ادامهٔ کوشش فارابی (در نسبت سنجی فلسفهٔ سیاسی و فقه سیاسی) و تداوم اندیشهٔ نائینی و آخوند خراسانی (در سنجش ظرفیت فقه در رویارویی با تجدد) ارزیابی کرد.
نظریۀ همروی که بر ویرانه های دو گرایش حداکثری و حداقلی بنا شده است انتظاری بینابینی از دین دارد. این نظریه در صدد است نظریهٔ سومی را در زمینهٔ همروی فلسفهٔ سیاسی و فقه سیاسی به بحث گذارد که مابین دو رویکرد حداکثریها و حداقلیها قرار می گیرد.
نظریهٔ همروی از یک طرف می تواند در تقویت گفتمان نو اندیشی دینی و گفتمان اصلاحات نقشی اساسی ایفا کند و از سویی دیگر می تواند، با طرح ضرورت احیای فلسفۀ سیاسی (اسلامی)، راه حلی برای معضل فربه شدن فقه (سیاسی) ارائه دهد. بر اساس نظریۀ همروی، اجتهاد به شکل سنتی اش حجیت دارد؛ هرچند این امر مانع از نسبت سنجی روش شناسی های مدرن با فقاهت نمی شود. «استنباط و زمان و مکان» این ایده را دنبال می کند که علی رغم احتمال زمانی – مکانی شدن احکام، اصل با استمرار آن هاست.
این کتاب، شامل بیش از یک دهه پژوهشی و کوششهای قلمی نویسنده در حوزهٔ اندیشۀ سیاسی اسلامی حول محور نظریۀ همروی است.
هرمنوتیک و گفتمان دو روش مهم مدرن و پسامدرن محسوب می شوند که ممکن به است بتوانند شیوهٔ فهم را در اندیشهٔ اسلامی متحول سازند.
حقیقت، سیدصادق، همروی (فلسفه سیاسی و فقه سیاسی) ، تهران، هرمس ، 544صفحه، قطع: رقعی، 400000 ریال، 1396.