میراث مکتوب – از میان نسخه های فراوان كتابخانه گرانبهای استاد دكتر اصغر مهدوی، رسالۀ عرفانی ارزشمندی است به زبان فارسی و به گمان بسیار از سده های پنجم یا ششم كه به دلیل افتادگی های آغاز و انجام و به دست نرسیدن نسخه دیگری از آن، نه نام خود رساله شناخته است و نه نام نویسندۀ آن.
بررسی این رساله كه به گمان بسیار بازنوشت مجالس پیری عارف است و از گونه گفتار نوشته ای صوفیانه، نشان می دهد كه گوینده عارفی دانشمند بوده است از گونه كسانی چون احمد غزالی و عین القضات همدانی كه افزون بر آگاهی بسیار از قرآن و حدیث و علوم شریعت با سلوك صوفیانه و تجربه های عارفانه نیك آشنا بوده و آن چه می گفته از سر تجربه و آزمودگی بوده است. در این مقاله به معرفی گسترده تر این رساله همراه با بازنمایی پاره ای از ویژگی های زبانی آن پرداخته شده است.
این ویژگی های زبانی و … بسیار كهن می نمایند و این گمانه را كه این متن از سدۀ پنجم یا ششم است قوت می بخشند و گاه مانند فراوانی واژگان و تركیبات عربی اندكی تازه تر می نمایند و آن را با متون سده هفتمی نزدیك می سازند.
متن کامل این مقاله به قلم سید محمد راستگو و محمدفرید راستگوفر که در شمارۀ جدید آینۀ میراث سال سيزدهم، شماره 2 (پياپی 57)، پاييز و زمستان 1394 منتشر شده است اینجا بخوانید.