میراث مکتوب – زبان بلخی زبان رایج در سرزمین باستانی بلخ، در شمال افغانستان کنونی بود. این زبان که از شاخه زبان‌های ایرانی میانه شرقی محسوب می شود در سده های یکم تا نهم میلادی در این ناحیه به کار می رفت. آثار باقی مانده از این زبان شامل سکه ها، مهرها، کتیبه ها و دست نوشته ها است. در دهه ۱٩٩۰ میلادی انبوهی از اسناد ارزشمند بلخی کشف شد که در میان آن ها بخش عمده ای از نامه های بلخی به واسطه ارائه آگاهی های تازه درباره این زبان از اهمیت چشمگیری برخوردار ند. این نامه ها غالباً بر روی چرم و پارچه نوشته شده اند. مقاله حاضر به بررسی یکی از این نامه ها می پردازد که در یازده سطر و بر روی چرم بسیار نازکی نوشته شده است. ابتدا متن این نامه حرف نویسی، سپس به فارسی ترجمه و واژگان آن تجزیه و تحلیل خواهد شد.
متن کامل مقاله «نامه بلخی بُرزمهر (Bh1)» نوشته محمود جعفری دهقی و شیما جعفری دهقی که در دوفصلنامه پژوهشهای زبانی، سال سوم، شماره ۱ منتشر شده است در فایل زیر مطالعه کنید.
متن کامل مقاله «نامه بلخی بُرزمهر (Bh1)» نوشته محمود جعفری دهقی و شیما جعفری دهقی که در دوفصلنامه پژوهشهای زبانی، سال سوم، شماره ۱ منتشر شده است در فایل زیر مطالعه کنید.