این منظومه حدود ۴۳۰۰ بیت دارد، بر وزن و قالب شاهنامه فردوسی.
امتیاز این منظومه نسبت به آثار مشابه خود در آن است که برخلاف آنها، نوعی حماسه بوده و لحنی کاملاً حماسی دارد که در هیچ جای آن نشان از تأسف، غم و اندوه نسبت به حادثه کربلا و شهادت امام (ع) و یاران ایشان وجود ندارد. در صورتی که آثار منظوم و منثور درباره قیام عاشورا عموماً نوعی مرثیه درباره مظلومیت و شهادت امام حسین (ع) هستند.
این منظومه حماسی، نسخ خطی فراوانی دارد که در کتابخانه‌ها و موزه‌های مختلف نگاهداری می‌شود. کتب تاریخ محلی اغلب از روی هم به اختصار شاعر را معرفی کرده و نامی از منظومه‌اش برده آند. نویسندگان این سطور، نسخه‌های این اثر را گردآوری و تصحیح کرده‌اند. این مقاله بر آن است که با استفاده از آثار محدود بیرونی و نشانه‌های درون متنی، شاعر، منظومه، نسخه‌ها و ویژگی‌های آن را بررسی کند.
ادامه این مقاله را که در پیام بهارستان شماره ۲۰ منتشر شده است، در فایل زیر بخوانید.