فعل‌های میانه و بررسی آنها در اوستای جدید

میراث مکتوب – فعل در زبان‌های ایران باستان بر مبنای زمان، نمود، شخص، شمار و دو جهت اکتیو و میانه بررسی می‌شود. بنابر دیدگاه رایج جهت میانه وسیلۀ تبدیل ریشه‌های گذرا به ناگذر است. این دیدگاه با مشاهده ریشه های گذرا به ناگذر است. این دیدگاه با مشاهده ریشه های فعلی شکل گرفته که در جهت اکتیو گذرا و در جهت میانه ناگذر هستند، در حالی که بررسی دقیق تر متون بازمانده از زبان های باستانی ایران، ویژگی های دیگری را آشکار می کند که اعتبار نظریۀ فوق را به چالش می کشاند.
این مقاله به تحلیل ساختار افعال میانه می پردازد و مقدمه‌ای است برای بررسی و بازنگری در طبقه‌بندی فعل های میانه در زبان اوستایی.
متن کامل مقالۀ « فعل های میانه و بررسی آنها در اوستای جدید» نوشته آژیده مقدم و نرگس نعمت‌الهی را که در دوفصلنامه پژوهشهای زبانی، سال سوم، شماره ۲ به چاپ رسیده است را با کلیک بر فایل پایین مطالعه کنید.