میراث مکتوب- از بامدادان تشکیل جوامع بشری، سفر برای انسان جذابیت بسیاری داشته است. گو این فقدان امکانات حمل و نقل ایمن و راحت و وجود حیوانات وحشی و راهزنان و سرما و گرمای طاقت فرسا از موانع مهم سفر محسوب می‌شد. شمار سیاحان و جهانگردان در قرون و اعصار اولیه از این جهت، بسیار اندک است، اما با گذشت زمان و تسلط انسان بر مصائب سفر، شاهد افزایش اندک اندک شمار جهانگردان در بستر تاریخ هستیم. چون سفر، مادر تجربه و سفرنامه مادر تاریخ است و عمارت شکوهمند تاریخ با مصالحی که سیاحان فراهم آرند، ساخته می‌شود.
سفرنامه‌ها از منابع مهم جغرافیایی و تاریخی و کلید شناخت ویژگی‌های فرهنگی و اجتماعی جوامع انسانی، یعنی پایۀ علم تاریخ و مردم‌شناسی هستند. سفرنامه مطالب ارزنده‌ای از تشکیلات اداری، فرهنگ، آداب و سنن و شرایط اقتصادی و اجتماعی آن زمان کشورها را در بردارد. سفرنامه‌نویسی یکی از انواع ادبی دلپذیر در نگارش مشاهدات و توصیف آثار و وقایع و ضبط خاطرات و اطلاعات است. سفرنامه، نوعی گزارش است که نویسنده در قالب آن مشاهدات خود را از اوضاع سرزمینی که بدان سفر کرده است، شرح می‌دهد.
سفرنامه، توصیف دیده‌ها و شنیده‌ها، همچنین برداشت فکری و شخصی سیاحان، سفرا و میسیونرهای مذهبی از یک سرزمین و آداب و رسوم مردم آن، خلق و خو، پوشاک، صنعت و اطلاعاتی از بناهای تاریخی، مسجد، کتاب خانه، بازار، بزرگان، مردم، جمعیت، آب و هوا، زبان اهالی مناطق مورد بازدید است. سفرنامه گنجینه و موزه‌ای از اطلاعات هستند. یکی از مهم‌ترین منابع در شناخت اعصار مختلف تاریخ، سفرنامه‌ها، خاطرات و مشاهدات سیاحان، سفرا، مبلغان مذهبی و غیره است.
سرزمین ایران، به لحاظ داشتن آثار تاریخی کم نظیر و فرهنگ غنی از بامدادان تمدن بشری از مقاصد اصلی سیاحان دیگر اقوام و ملل گیتی بوده است. از بررسی سفرنامه‌ها و تحلیل آنچه سیاحان به قلم آورده‌اند می‌توان به بسیاری از نقاط سایه روشن و ابهام‌آمیز تاریخ کشورمان پی برد. سفرنامه‌ها آیینۀ تمام‌نمای گذشتۀ ماست. بی آنکه تعصب نشان دهیم و از رک‌گویی سیاحان بهراسیم و موضع دفاعی بگیریم، باید واقع‌بینانه و منطقی بدان‌ها نظر افکنیم و گذشتۀ اجدادمان را جستجو کنیم. بدیهی است در این بستر، ملت ایران مانند تمامی اقوام و ملل جهان با فراز و فرودهایی روبرو بوده‌اند؛ گاهی بر فراز شکوه و جلال و گاه در لبۀ پرتگاه و سقوط.
برای تحقیق در زمینه‌های مختلف اجتماعی و شناخت بهتر زوایای تاریخی جوامع، بررسی سفرنامه‌ها می‌تواند منبعی ارزنده باشد. به ویژه آن که نویسندگان سفرنامه هر یک از دیدگاه‌های خاص خود اوضاع طبیعی، اجتماعی و یا سیاسی منطقه را مورد بازدید قرار داده‌اند.
در سه برش زمانی ایران بیش از دیگر ازمنۀ تاریخ، مورد توجه علاقه‌مندان سفر قرار گرفته است: دوران باستان، دوران صفوی و دوران قاجاریه.
کتاب حاضر سعی دارد در دو جلد به معرفی سیاحانی که به ایران مسافرت کرده و گزارش وضعیت ایران را در این سه دوره بیان کرده‌اند، بپردازد.
کتاب «سیاحانی که به ایران آمده‌اند» نوشتۀ داریوش شهبازی در دو جلد (1100 صفحه) با قیمت 250 هزار تومان از سوی نشر ماهریس منتشر شده است.