شمار آثار منثوری که به نام سلاطین غزنوی مصدّر شده‌اند به نسبت اندک است. در این میانه آنچه به زبان عربی نگاشته شده تعداد بیش‌تری دارد و نمونه‌هایی چون تاریخ یمینی عتبی و همچنین قانون مسعودی و نیز الجماهر فی الجواهر ابوریحان بیرونی را می‌توان برشمرد که از نوشته‌های ممتاز دورۀ اسلامی در زبان عربی هستند.
امّا در میان آثار منثور فارسی نمونه‌های انگشت‌شماری بر جای مانده است که آثاری چون تاریخ بیهقی و ترجمۀ کلیله و دمنۀ بهرامشاهی از نمونه‌های ممتاز این آثار به شمار می‌آیند. جز این‌ها گزارش‌هایی از تدوین دواوین و آثاری منظوم در ستایش سلاطین غزنوی در منابع دیده می‌شود، امّا متأسّفانه فقط بخشی اندک از شعرهای سرایندگان دربار غزنوی به دست ما رسیده است . در چهارمقاله گزارشی درج شده است از اینکه سلطان علاءالدّین حسین بن حسین غوری (حکـ 544 – 556 ق) پس از فتح غزنین در سال 545 یا 546 ق و به هزیمت رفتن بهرامشاه غزنوی (حک 511 – 547 ق) سروده‌هایی را که در ستایش غزنویان بود خریداری و در خزانه حبس کرد (نظامی عروضی سمرقندی، ص46):
«… شهر غزنین را غارت فرمود و عمارات محمودی و مسعودی و ابراهیمی خراب کرد و مدایح ایشان به زر همی‌خرید و در خزینه همی‌نهاد».
متن کامل این مقاله نوشتۀ علی صفری آق‌قلعه که در تازه ترین شمارۀ دوفصلنامۀ میراث علمی اسلام و ایران (دوفصلنامـۀ تاریـخ علوم و فناوری دورۀ اسلامی سال سوم، شمـارۀ دوم، پاییز و زمستان 1393 شمارۀ پیاپی: 6) منتشر شده است اینجا بخوانید.