میراث مکتوب – «حلقه در گوش کردن» آیی
نی کهن است که در میان اقوام و گروه های مختلف اجتماعی و برای مقاصد گوناگون معمول بوده است. بررسی ها نشان می دهد که از گذشته های دور، هم در گوش انسان ها و هم در گوش حیوانات حلقه می کرده اند و هرچند گونه هایی از آن را به قصد زینت و آرایش به کار می برده اند، غالباً برای گروه های فرودست جامعه، نشانه غلامی و بردگی بوده است. نگارندگان در این مقاله، با تامل در پیشینه این آیین در طول تاریخ و استخراج شواهد و نمونه های متعدد آن از متون ادبی و تاریخی، کاربردها و معانی مختلف و تنوع جنس و شکل این حلقه ها را در عرصه تاریخ و ادب فارسی نشان داده اند.
آنچه در بالا آمده است بخشی از مقاله «حلقه در گوش کردن» در تاریخ و ادب فارسی» نوشته محمود عابدی و عباس بگ جانی است که در شمارهٔ دوم فصلنامه علمی – پژوهشی ادب فارسی منتشر شده است.
متن کامل این مقاله را با کلیک بر روی گزینه دریافت فایل مطالعه کنید.