میراث مکتوب- امین حق‌پرست: نگارنده در شمارۀ 29 و 30 مجلۀ گزارش میراث (بهمن و اسفند 1387؛ صفحات 17-18)، با توجه به قرائنی مطلبی راجع به گوشه‌ای از زندگانی خوشنویس بزرگ عصر قاجار، میرزا غلامرضا اصفهانی، نوشته بود. در این زمینه نکته‌ای پنهان مانده است که باید به آن اشاره شود به‌ویژه که به آن نوشته در یک وب‌سایت اینترنتی ارجاع داده شده است.
در نوشتۀ پیشین بیان شده بود مرثیۀ میرزاغلامرضا با مطلع «دریغا که پژمرده شد ناگهانی / گل نوشکفتم به باغ جوانی» که معروف است میرزا آن را در رثای پسرش محمدرضا سروده است نمی‌تواند از آن محمدرضا باشد. دلایلی که ارائه شده بود اینهاست: میرزا در سیاه‌مشقی به تاریخ 1299ق ابیاتی از این سوگ‌سروده را تحریر کرده حال آنکه محمدرضا، پسرش، در 1300ق به دنیا آمده است. دیگر اینکه توصیفاتی که در قصیده آمده است از جمله «قد نوخیز شمشاد»، «هوش و فرهنگ و نکتهدانی»، «نهال برومندقد» و … نمی‌تواند در حق کودکی خردسال صحیح باشد. بنا بر این قرائن و با توجه به اینکه برادرزادۀ میرزا، محمد نام، در نوجوانی در 1299ق در حالی‌که تحت تکفل میرزا و مورد علاقۀ او بوده است، از دنیا رفته حدس زده شده بود که مرثیه در رثای محمد باشد.
به این مطلب باید اطلاع دیگری را افزود. میرزاغلامرضا دفترچه‌ای شخصی داشته است به نام بیاض که حاوی یادداشت‌های او بوده است. کسانی که بیاض را دیده‌اند بیان می‌کنند که از میرزا فرزندان چندی به‌وجود آمده‌اند اما هیچ‌کدام نمانده‌اند و در همان خردی از دنیا رفته‌اند که به ولادت و وفاتشان در بیاض اشاره شده است. بنابراین می‌توان در نظر گرفت که مرثیۀ مذکور دربارۀ یکی ازین فرزندانِ نمانده بوده باشد و اگرچه که اوصاف مطرح شده در قصیده با کودک خردسال تناسب ندارد، ظاهراً باید آن را از باب توسع معانی در نظر گرفت.
دیگر اینکه از متن یک سیاه‌مشق مولودیه‌نویسی دیگر میرزا می‌توان به عمق دلگیری او از زندگی که شاید به سبب از میان رفتن همین فرزندان باشد پی برد: «هو القدیم الوهّاب ولادت فرزند دلبند میرزا محمدرضا حفظه الله یک‌ساعت به غروب مانده روز یکشنبه اربعین به دار محنت رو نهاد یا علی مدد 1300».