میراث مکتوب – مقالۀ «ترتیب و توالی سال‌های عادی و کبیسه در بازۀ زمانی ۳۹۲۰ سال هجری شمسی (۹۴۰- تا ۲۹۷۹)» نوشتۀ محمدرضا صیاد در شمارۀ سوم «میراث علمی اسلام و ایران» به چاپ رسیده است.
در بخشی از این مقاله آمده است:
بعد از تصویب «قانون تبدیل بروج به ماه‌های فارسی از نوروز ۱۳۰۴ شمسی» در جلسۀ ۱۴۸ دورۀ پنجم مجلس شورای ملی ایران در تاریخ سه شنبه شب ۱۱ فروردین ۱۳۰۴ ، مسئلۀ ترتیب و توالی سال‌های عادی و کبیسه، و روش تعیین آنها در تقویم هجری شمسی، همواره مورد توجه تقویم‌پژوهان معاصر ایرانی بوده و هر کدام از آنها به طور عالمانه به پژوهش‌های گسترده در زمینۀ مذکور پرداخته و در حل این مسئله کوشش‌ها نموده‌اند. در رویارویی با مسئلۀ مذکور، تقویم‌پژوهان به دو گروه عمده تقسیم می‌شوند. گروه اول که معتقد به وجود شیوۀ منظم کبیسه‌گیری در تقویم هجری شمسی بوده، با قبول مقدار متوسط طول سال شمسی حقیقی بر پایۀ رصدهای نجومی در طی سال‌های اخیر یا مقدار طول سال شمسی پیشنهادی نزدیک به آن، آرایه‌هایی برای ترتیب و توالی سال‌های عادی و کبیسه، و روش‌هایی نیز برای تعیین آنها در تقویم هجری شمسی، ابداع و ارائه کرده‌اند که به ترتیب زمانی اولین نشر آثارشان (به زبان فارسی) به شرح زیرند.
زنده‌یاد ذبیح‌الله بهروز (۱۲۶۸-۱۳۵۰هجری شمسی)، برای ترتیب و توالی سال‌های عادی و کبیسه در تقویم هجری شمسی، دورۀ ۲۸۲۰ ساله را پیشنهاد کرده است. این دوره، از اول فروردین ۲۳۴۵- (به روش منجمان که از نظر آنها سال صِفر معنی دارد.) یا ۲۳۴۶- (به روش مورخان که از نظر آنها سال صِفر معنی ندارد.)، آغاز و در ۳۰ اسفند ۴۷۴ به پایان رسیده، و دورۀ بعدی آن، از اول فروردین ۴۷۵، آغاز و در ۳۰ اسفند ۳۲۹۴ به انجام خواهد رسید.
برای مطالعه ادامه این مقاله بر روی گزینه دریافت فایل کلیک کنید.
