میراث مکتوب – روغن زیتون، روغن حاصل از میوۀ درخت زیتون با نام علمی Olea europaea، متعلق به تیرۀ زیتونیان است. 
زیتون، درخت یا درختچۀ همیشه سبز تا ارتفاع 10 متر، با تاج گسترده و تنۀ خاکستریرنگ، سرشاخه هایی کرکدار با مقطع عرضی تقریباً گرد و رگه های طولی، برگهای متقابل سرنیزهای تا مستطیلی یا تخم مرغی که در سطح رویی به رنگ سبز تیره و در زیر به رنگ نقرهای تا مایل به قهوه ای اند، دمبرگ کوتاه، گلآذین خوشۀ مرکب جانبی و به‌ندرت انتهایی، گلهای سفید و معطر کوچک با کاسهای فنجانی، و میوۀ شَفت بیضوی یا تقریباً کروی با میانبر گوشتی و درونبر سخت است. زمان گلدهی گیاه از خرداد تا تیر و زمان رسیدن میوه از شهریور تا آبان است. این گیاه، علاوه بر اروپا و افریقا، در سوریه، فلسطین، لبنان، شبه جزیرۀ عربستان، ترکیه، ایران، افغانستان و پاکستان میروید پایههای خودروی این گیاه در گرگان، گیلان، فارس، کرمان و مناطق دیگر وجود دارد (موری ، ص5). پایههای کهن‌سالی از درخت زیتون در جنگلهای بیشه و سپیددشت لرستان، اطراف بم، میمند، فسا و غار شاهپور وجود دارد که نشان از پیشینۀ کشت و یا رویش خودروی این گیاه در ایران دارد.
متن کامل این مقاله نوشتۀ شمامه محمدی‌فر که در تازه ترین شمارۀ دوفصلنامۀ میراث علمی اسلام و ایران (دوفصلنامـۀ تاریـخ علوم و فناوری دورۀ اسلامی سال سوم، شمـارۀ دوم، پاییز و زمستان 1393 شمارۀ پیاپی: 6) منتشر شده است اینجا بخوانید.