میراث مکتوب – خلاصة الاشعار و زبدة الافکار که در فاصلۀ سالهای 1016 – 975 ه.ق تألیف یافته، مفصل ترین تذکرۀ عمومی است. شامل مقدمه و چهار فصل و چهار رکن و خاتمه، به این ترتیب : اما مقدمه و آن مبنی است بر سبب جمع اشعار و موجب انتخاب دواوین شعرای فصاحت شعار، و اما فصول اربعه و آن مشتمل است بر حقیقت صفات و حالات عشق.
تذکرۀ خلاصة الاشعار از نظر کیفیت اشعار و منتخبات مفصل دواوین شعرا بزرگترین تذکرۀ فارسی است که حاوی سیصد و پنجاه هزار سطر و مشتمل بر شرح احوال ششصد و پنجاه تن شاعر است. تقی الدین در دیباچۀ رکن اول که به نام شاه تهماسب صفوی اشاره کرده بود، در خاتمه تألیف خود را به شاه عباس اول تقدیم داشت.
تقی الدین محمد حسینی معروف به میرتذکره، مؤلف خلاصة الاشعار فرزند سید شرف الدین علی حسینی در حدود سال 946 ه.ق در کاشان به دنیا آمد. وی تألیف تذکرۀ خلاصة الاشعار و زبدة الافکار را از حدود سال 975 ه.ق آغاز کرد و آن را در سال 1016 به پایان رسانید. همچنین در سال 1010 برای دیدن ملاعبدالباقی شکوهی به همدان رفت. او در حدود سال 1022 ه.ق بدرود زندگی گفت.
این اثر تصحیح رکن اول از خلاصة الاشعار و زبدة الافکار است که به عنصری بلخی اختصاص دارد و مصحح برای اثر حاضر از متن خلاصة الاشعار، دیوان عنصری به تصحیح دکتر یحیی قریب، دیوان عنصری به کوشش زنده یاد دکتر محمد دبیرسیاقی، مجمع القصاید، مونس: مونس الاحرار فی دقایق الاشعار تألیف محمد بن بدر جاجرمی به اهتمام میرصالح طبیبی بهره برده است.
تقی الدین محمد حسینی کاشانی، خلاصة الاشعار و زبدۀ الافکار (رکن اول: عنصری بلخی)، تصحیح: حسن عاطفی، کاشان، ارمغان ادب، 160 صفحه، قطع: رقعی، بها: 200000 ریال، 1397.