به گزارش روابط عمومی مرکز پژوهشی میراث مکتوب مشهدی نوش‌آبادی در این نامه خطاب به دکتر اکبر ایرانی، مدیرعامل مرکز پژوهشی میراث مکتوب می‌نویسد:
«مدیر محترم میراث مکتوب
با سلام و احترام
…
به نظر شما اگر استادی یکی دوسال با موضوعی درگیر باشد تا آن موضوع پخته شود و به عنوان رساله ارشد یا دکتری منتشر شود و سپس با هزار ملالت و سختی استاد از داخل آن مقاله ای بیرون آورده و با دانشجو چند ماه درگیر باشند تا به دست حضرتی چون شما برسد، بر چاپ آن ایرادی است که می فرمایید (در برنامه کارنامه) ما مقاله با نام استاد و دانشجو چاپ نمی کنیم.
البته اینکه بسیاری از استادان در مقاله های دو اسمی خودشان دخالتی ندارند روشن است، اما اینکه شما حکم کلی می آورید هم حق کشی و نابهنجاری است از نوعی دیگر
من مقاله ای اینچنینی به شما نداده ام و (البته هیچ مقاله ای)نخواهم داد و تاکنون نیز چنین مقاله ای از من منتشر نشده است. مسئله من شخصی نیست بلکه توجه به نادرستی دیدگاه شماست.»
پاسخ دکتر اکبر ایرانی به انتقادات محمد مشهدی نوش‌آبادی
«دوست عزیزم جناب آقای مشهدی نوش آبادی
با عرض سلام
حق با شماست نمی بایست حکم کلی می دادم. من به آیین نامه وزارتخانه ذیربط ایراد گرفتم که در نقد دکتر آیدنلو در ضمیمۀ کتابسازی درج شده. البته تاکنون تمام کسانی که مقالات دو اسمی تا شش اسمی فرستاده اند وقتی اعلام کردیم در آینۀ میراث چاپ نمی کنیم حاضر به حذف اسمشان شدند. بدیهی است افراد شریفی هم مثل شما هستند که شاید زحمت مقاله را هم آنها کشیده باشند در این صورت اگر در جایی از مقاله میزان کار خود را ذکر کنند درج آن از نظر ما بلامانع است. من از شما سپاسگزارم که مرا متوجه نکته ای فرمودید. به هر حال از میان دهها ایمیل و تماس و پیامک شما تنها کسی بودید که به عرایض بنده انتقاد داشتید که برایم مفید بود.
موفق باشید
ارادتمند
ایرانی
نباید تر و خشک را با هم سوزاند
«جناب آقای دکتر ایرانی با سلام و احترام ممنون از سعه صدر و همدلی شماو عذرخواهی از صراحت لهجه خودم. اینکه بخشی از اساتید به ویژه در رشته های غیر علوم انسانی چنین کاری را می کنند من نمونه های فراوانی سراغ دارم. اما حقیقت این است که بسیاری از دانشجویان به ویژه در مقاطع ارشد حتی پروپوزال را هم باید به نوعی برایشان نوشت. این مسئله ای است که ما دائما با آن روبرو هستیم. بر عکس شما برخی از مجلات مانند مجله مطالعات عرفانی الزام می کنند که باید در مقاله مستخرج از رساله نام استاد بیاید. یا برخی می گویند حتما باید نام یک استاد یار در جمع نویسندگان مقاله باشد. من دوستی دارم در رشته شیمی که ۹ مقاله بین المللی برای استادش نوشته تا او را فارغ التحصیل کند، یا کسانی را می شناسم که الان معاون وزیر هستند و تمام مقالاتش که شاید هرگز ندیده است سه یا چهار اسمی است، دوست دیگری در یکی از رشته های مدیریت می گفت که استاد من را ملزم می کرد مقالاتی با فلان عنوان بنویس و اسم من و خانمم را در اول بیاور. این استاد به دوست ما گفته بود خیالتان را راحت کنم تا چند مقاله به اسم من چاپ نکنید فارغ التحصیل نمی شوید.پس من اساسا فرمایش شما را درک می کنیم از اساتید معروف دانشگاه تهران فصلی از رساله ارشد بنده را به صورت کپی پیست (Copy Paste) در کتاب خود جا داده در صورتی که نه راهنمای من بوده و نه مشاور من و بنده به لحاظ رعایت ادب استاد و شاگردی به خودم جرائت نمی دهم که این مسئله را به روی او هم بیاورم. باور بفرمایید من چند تحقیق و پروژه درباره نوش اباد انجام داده ام که افراد متعددی با کپی پیست آن در طرح های قرار دادی خود میلیون ها پول به جیب زده‌اند. این رنج‌ها همه هست اما نباید تر و خشک را با هم سوزاند. اما بررسی و انگشت گذاشتن روی این مسائل حتما ضریب سوءاستفاده را پایین می‌آورد.»