سید بن طاووس، فقیه، محدث، عارف و کتاب‌شناس برجسته‌ شیعه در قرن هفتم است؛ دانشمندی که عمر خویش را در خدمت به دانش، دعا و کتاب وقف کرد و آثارش تا امروز از منابع اصلی میراث مکتوب شیعه به‌شمار می‌آیند.

جایگاه ابن قتیبه در تاریخ کتاب‌شناسی اسلامی بر پایه‌ دو اثر موجود و مهم او تثبیت شده است: «الشعر و الشعرا» و «المعارف».

ابن خلّکان در مقدمه «وفیات الاعیان» اشاره کرده که هدفش از نگارش این کتاب پرداختن به کسانی است که در معرض فراموشی‌اند یا منابع محدودی درباره آنها در دسترس است.

یاقوت حموی نویسنده، جغرافی‌دان و کتاب‌شناسی بود که با سفر و مطالعه، تصویری شگفت‌انگیز از شهرها و سرزمین‌های جهان اسلام در کتاب خود ثبت کرد؛ اثری که تا امروز یکی از گنجینه‌های دانشی جهان است.

جمال‌الدین قفطی که در حلب وزیر بود کتابی به نام «تاریخ الحکما» نوشت و در آن زندگی و اندیشه‌های صدها دانشمند، فیلسوف و پزشک از فرهنگ‌ها و شهرهای مختلف را جمع‌آوری کرد.

مهم‌ترین و ماندگارترین اثر ابن ابی‌اصیبعه (۵۹۵–۶۶۸ ق)، پزشکِ مورخ و کتاب‌شناس، «عیون الأنباء فی طبقات الأطباء» است؛ نخستین دانشنامه جامع تاریخ پزشکی در جهان اسلام.

ابن ندیم را می‌توان بنیان‌گذار کتاب‌شناسی نظام‌مند در جهان اسلام دانست. پیش از او، برخی نویسندگان آثار پراکنده‌ای درباره‌ تراجم و رجال نوشته بودند، اما هیچ‌کس به جامعیت و دقت او نرسیده بود.