نویسنده با نثری روان اما استوار بر پژوهش، پلی میان ادبیات و سیاست می‌سازد و نشان می‌دهد که چگونه متونی چون مینوی خرد، عهد اردشیر، سیاست‌نامه نظام الملک، تاریخ جهانگشای جوینی، قابوسنامه، اخلاق‌الاشراف و رسائل مشروطه هسته سخت تفکر سیاسی ایران را شکل داده‌اند.