مولوی واقعاً در حوزه کار خودش یعنی عرفان و ادبیات فارسی مرد بزرگی است و شایسته آن است که در تاریخ فراموش نشود و نخواهد شد. او از جهات مختلف به ابن عربی ترجیح دارد.

کریم زمانی، مولوی‌شناس و صاحب شرح جامع مثنوی معنوی، گفت: از میان ابیات غزلیات شمس «تو مگو همه به جنگ‌اند و ز صلح من چه آید/ تو یکی نِه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز» به طور خاص نظرم را جلب کرده است.

سخنگوی وزارت امور خارجه گفت: میراث معنوی عرفان و حکمت و ادب فارسی پیوند دهنده ملت‌ها و پلی میان فرهنگ‌ها و دل‌هاست.

از قدیمی‌ترین نسخه خطی «دیوان کبیر مولانا» در ایران موجود در گنجینه رضوی، در موزه حرم مطهر حضرت رضا (ع) رونمایی شد.

محمد تقوی: اتصال مولانا به منابع حقایق و معانی عظیم، لاجرم مجالی برای آشکار شدن نیاز داشته است و او هرچه سعی کرده گویی باز هم نتوانسته است در مقابل حیرت خود از آن همه عظمت، سکوت اختیار کند.

نسخه‌ای از مثنوی مولانا به شماره 5021، کتابت 1251ق، در کتابخانه مجلس نگهداری می‌شود. این نسخه توسط محمد بن عباس بک در با 238 برگ در بناب کتابت شده است.

هنگامی که فرد با ناکامی، فقدان یا تنش‌های اجتماعی روبه‌رو می‌شود، بازگشت به مفاهیم سفر درونی و استعاره‌های مولانا، فرصتی برای بازنگری، پذیرش و حرکت به سوی رشد فراهم می‌کند.

یک پژوهشگر و دانش‌آموخته دکتری ادبیات فارسی گفت: جهان‌شمول بودن شخصیت مولانا ریشه در ماهیت انسانی و فرافرهنگی بودن اندیشه‌های وی دارد.

به مناسبت هشتم مهرماه، روز بزرگداشت مولوی، یکی از پرآوازه‌ترین شاعران ایرانی پارسی‌گوی، منتخبی از مجموعه آثار کتابخانه و موزه ملی ملک، موقوفه فرهنگی آستان قدس رضوی در تهران، معرفی می‌شود.

جاودانگی مولانا تنها در شعرهای او نیست؛ بلکه در توانایی اوست که دل‌ها را آرام می‌کند، ذهن‌ها را به تفکر وامی‌دارد و انسان‌ها را به یاد حقیقت وجودی خود می‌اندازد.