۷۶ سال پیش علامه محمد قزوینی در تهران چشم از جهان فرو بست؛ مردی که وقتی جهان در آتش جنگ جهانی می‌سوخت در اروپا مشغول خواندن و نوشتن و یافتن نسخه های نفیس شاهکارهای ادب فارسی بود.

دو مقاله‌ای که در کتاب «هزاره فردوسی» آمده، مقالاتی هستند که تقی‌زاده و قزوینی در سال ۱۳۱۳ به کنگره هزاره فردوسی ارائه دادند؛ کنگره‌ای که دولت ایران همزمان با رونمایی از آرامگاه حکیم طوس، در هزارمین سال میلاد فردوسی، برای بزرگداشت این شاعر بلند آوازه ایران برگزار کرد.

یکصد و شصت و سومین شماره بخارا ویژه مرداد و شهریور ۱۴۰۳، با تصویری از علامه محمد قزوینی بر روی جلد در ۵۴۴ صفحه منتشر شد.

محمد قزوینی دستنویسی کهن از مثنوی معنوی مورخ ۷۱۵-۷۱۶ق در تملّک داشت که کمی پیش از مرگش در ۱۳۲۸ش آن را به کتابخانه ملی ایران فروخت (شماره ۱۲۳۲۶، شماره ۲۳۲۶/ ف قدیم). در این مقاله از چهار منظر این نسخه بررسی شده است.

کهن‌ترین نسخه تاریخدار و کامل مثنوی در کتابخانه‌های ایران، نسخه شماره ۱۲۳۲۶ (شماره ۲۳۲۶/ ف قدیم) کتابخانه ملی ایران است که در سالهای ۷۱۵-۷۱۶ق کتابت شده است.

میراث مکتوب- نادره جلالی، پژوهشگر تاریخ و متون کهن، به مناسبت روز «پژوهش»، طی یادداشتی درباب اهمیت تکریم «پژوهشگران» کشور به بیان جایگاه و اهمیت علامه محمد قزوینی در سپهر ...

میراث مکتوب- به گفتۀ سید منصور طباطبایی بهبهانی، مرحوم منزوی نسخه‌های خطی ایران را به جهانیان ارائه کرد که در جای خود بی‌نظیر بود و اگر امروزه کاری مثل «فنخا» ...

درباره نویسنده تفسیر بصائر یمینی، معین الدین ابو العلاء محمد بن بیان الحقّ محمود بن أبی الحسن بن الحسین النیسابوری الغزنوی اطلاعات بسیار کمی در اختیار است. بخشی از اطلاعاتی که تاکنون مد نظر محققان قرار گرفته بود؛ ریشه در اطلاعاتی مختصر داشت که عوفی در لباب الألباب درباره او و پدرش ارائه داده است.

مسائل پاریسیّه در بردارندۀ یازده دفتر از یادداشت های علامه محمد قزوینی است به کوشش مرحومان ایرج افشار و علی محمد هنر و با همکاری میلاد عظیمی به چاپ رسیده است.