استاد دکتر محمّدعلی موحد، یکی از دانشورانِ بزرگ و مهم تر از آن از دانایانِ روزگارِ ماست

با بررسی مقولۀ مقدمه‌نویسی و سیر تطور آن در عرصۀ ادبیات ایران، درمی‌یابیم که این سنّت ادبی از سابقۀ دیرین و کهن برخوردار بوده است

نوشتۀ حاضر تأملی است دربارۀ جنبۀ خاصی از مسئلۀ قضا و قدر و تعارض میان قدرت مطلق خداوند و اختیار آدمی از دیدگاه مولوی و ابن عربی

محمد نخجوانی به قراری که با «خط پدر مرحومش در پشت قرآن مجید قید گردیده، در سال 1297 هجری قمری در تبریز» و در یک خانوادۀ با فرهنگ پا به عرصۀ وجود گذاشت

سابقهٔ آشنایی من با آثار استاد محمّدعلی موحّد به حوالی سال 1350 می‌رسد که دانش‌آموز سال‌های آخر دبیرستان در رشته ریاضی بودم

دربارۀ رفتار عاشق و معشوق با یکدیگر، به ویژه در فرهنگ و ادبیّات ایران، کمتر بحثی شده است

در تاریخ معاصر ایران سال های نخست قرن بیستم میلادی سال های مهمّی است

آنچه در ادامه آمده بخشی از مقاله مصطفی ملکیان است که در ارج نامه استاد محمدعلی موحد منتشر شده است

به این پرسش فقط براساس پیشینه‌های زبان نوشتاری می‌توان پاسخ گفت، از آن هنگام که خط در ایران زمین ابداع شده و به کار رفته است

کتاب مولانا جلال‌الدّین زنده یاد عبدالباقی گولپینارلی را مطالعه می‌کردم، در آن کتاب مطالبی مفید یافتم، درصدد گزارشش برآمدم