رابعه عَدویّه از زنان نامدار عرفان اسلامی بوده که نامش در کنار نام بزرگانی همچون بایزید بَسطامی برده شده و در میان عارفان نامور به عشق الهی شهره است.

علت اینکه شمس الدین محمد شیرازی به «حافظ» تخلص یافته، انس بسیاری است که با قرآن کریم داشته و خود در جای جای شعرش به قرآن دوستی اش اشاره کرده است.