‌عبد الباقی عُمَری فاروقی موصلی، از سرایندگان اواخر عصر عثمانی در سرزمین دجله و فرات بوده که نسلش با ۱۶ واسطه به خلیفه دوم منتهی می شده و از این رو به «عُمَری فارُوقی» مشهور شده است.

سعدی از معدود شاعران ایرانی است که به دو زبان پارسی و عربی شعر سروده و اشعار عربیش از بلاغت و زیبایی شناسی برجسته و والایی برخوردار بوده و نشان از قدرت و تسلط کم نظیر او بر ادب عربی دارد.

عنصر المعالی در بخش‌های بسیاری از این پندنامه نکته‌هایی از خداشناسی، ضرورت شناخت خداوند، یکتا پرستی و … ایراد کرده که از آیات قرآن و روایات توحیدی کمک گرفته است.

از این استاد ۱۵ جلد کتاب و بیش از ۴۰ مقاله برجای مانده که برخی از این مقالات نیز پس از وفاتش منتشر شدند و این آثار پژوهشی و قلمی، گواهی هستند بر مطالعات ژرف و جایگاه علمی و ادبی این ادیب.

محمدجواد گودینی: آنچه حکیم نظامی را در ادب پارسی به اوج شهرت رسانده، پنج گنج اوست که نقطه برتر آن داستان‌سرایی است.

محمدجواد گودینی نویسنده، مترجم و استاد دانشگاه به تازگی یادداشتی درباره مسعود سعد سلمان شاعر ادبیات کلاسیک فارسی نوشته است.

در نگاه عطار، فضیل عیاض نمونه ای از عارفی کامل بوده و از خصلت های ارزنده ای برخوردار بوده که سزاوار است کسانی که پای در طریق عرفان و سلوک الی الله می‌گذراند.

آری، عشق به راه شمس تبریزی، تمامی وجود مولوی را آکنده کرده و او را به عاشقی شوریده بدل ساخته بود که پای در مسیرِ پر پیچ و خم سلوک الی الله نهاده و در این راه خضرِ راهش، شمس بوده است.

رابعه عَدویّه از زنان نامدار عرفان اسلامی بوده که نامش در کنار نام بزرگانی همچون بایزید بَسطامی برده شده و در میان عارفان نامور به عشق الهی شهره است.

علت اینکه شمس الدین محمد شیرازی به «حافظ» تخلص یافته، انس بسیاری است که با قرآن کریم داشته و خود در جای جای شعرش به قرآن دوستی اش اشاره کرده است.