رباعی «از دی که گذشت، هیچ از او یاد مکن…» با تأکید بر خوش‌باشی، در خیامی بوشهر جای پای محکمی پیدا کرده، بر این مفهوم که دیروز و فردا را در شمار عمر خود قرار نده و به آن نیندیش.

«در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش…» رباعی‌ است که در خیامی بوشهری رد پای پررنگی دارد؛ این رباعی بیانگر فکر عمیق و ژرفی است؛ این‌که همه رفتنی هستند و کسی در این خاک نخواهد ماند.

رباعی «در دایره‌ای کآمدن و رفتنِ ماست…» به خوبی نمایانگر ساختار فکری و ذهنی و حتی فرم شعری خیام است.

نسخه صوتی رباعیات خیام به زبان تایی، یکی از ماندگارترین آثار ادبیات کلاسیک ایران با هدف احیای این میراث فرهنگی و معرفی آن به مخاطبان کشور تایلند انجام شد.

دو خوشنویس نمایشگاه «خطوط بی‌مرز» را با خوشنویسی رباعیات خیام به فارسی و لاتین، برپا کردند.

سید علی میرافضلی از یافتن رباعی‌ای از خیام خبر داد که تاکنون در هیچ متن دیگری به نام خیام دیده نشده و در این باره‌ گفته است: « با توجه به قدمت سند (قرن هفتم ق) و چهارقافیه‌ای بودن رباعی و لحن و موضوع آن، احتمال آنکه رباعی سرودۀ خیّام باشد وجود دارد.»

ادوارد فیتزجرالد، شاعر انگلیسی زبان، همان کسی بود که با ترجمه رباعیات خیام شهرت او را عالمگیر کرد و با ممارستی تحسین‌برانگیز، توانست عمق اندیشه و لطافت رباعیات این شاعر ایرانی را به گوش مردمان مغرب‌زمین برساند.

میراث مکتوب- بهتر آن بود که عنوان این یادداشت را «کلاسیک خوانی از بهار» می‌گذاشتم، اما احساس کردم «در بهار» خوش آهنگ‌تر است. به هر حال حرف اصلی‌ام این است، ...

اگر در تاریخ فکر و علم ایران ده دانشمند طراز اول را بشماریم، خیام در ردیف این ده نفر قرار می‌گیرد.

آوازۀ خیام در مقام شاعری رباعی‌گوی از اوایل سدۀ ۱۳ق/ ۱۹م با ترجمۀ فیتزجرالدِ انگلیسی آغاز می‌شود و به دنبال آن موجی از ستایش و استقبال از شعر و اندیشۀ خیّام در ایران و جهان غرب به راه می‌افتد.