کتاب نوروزنامه، اثر منسوب به حکیم عمر خیام در نشر وزن دنیا منتشر شد. این اثر که بر پایه‌ نسخه‌ مجتبی مینوی تهیه شده، به تحلیل و بررسی پیشینه‌ نوروز و آیین‌های وابسته به آن در دوران پادشاهان ایران می‌پردازد.

«باز آمده‌ای کو که به ما گوید راز» نوعی پرسش انکاری است؛ یعنی هیچ «بازآمده‌ای» وجود ندارد. خودِ گوینده این فکر نیز قائل به این است که راز هستی بر کسی مکشوف نیست و نخواهد بود.

رباعی «دارنده، چو ترکیب طبایع آراست / باز از چه‌سبب فکندش اندر کم و کاست؟ …»؛ از جمله پر سر و صداترین رباعیات فارسی است و حیرت موجود در آن دلیل قوی است که این رباعی را از خیام بدانیم.

رباعی «از دی که گذشت، هیچ از او یاد مکن…» با تأکید بر خوش‌باشی، در خیامی بوشهر جای پای محکمی پیدا کرده، بر این مفهوم که دیروز و فردا را در شمار عمر خود قرار نده و به آن نیندیش.

«در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش…» رباعی‌ است که در خیامی بوشهری رد پای پررنگی دارد؛ این رباعی بیانگر فکر عمیق و ژرفی است؛ این‌که همه رفتنی هستند و کسی در این خاک نخواهد ماند.

دو خوشنویس نمایشگاه «خطوط بی‌مرز» را با خوشنویسی رباعیات خیام به فارسی و لاتین، برپا کردند.

نشست ادبی «شعر فارسی؛ فردوسی و خیام» به مناسبت ایام گرامیداشت این دو ادیب نامدار ایران ‌زمین در مرکز ایران‌شناسی انستیتو روابط بین‌المللی دانشگاه فدرال قازان در روسیه برگزار شد.

سید علی میرافضلی از یافتن رباعی‌ای از خیام خبر داد که تاکنون در هیچ متن دیگری به نام خیام دیده نشده و در این باره‌ گفته است: « با توجه به قدمت سند (قرن هفتم ق) و چهارقافیه‌ای بودن رباعی و لحن و موضوع آن، احتمال آنکه رباعی سرودۀ خیّام باشد وجود دارد.»

فاطمه اوانی، پژوهشگر و استاد زبان و ادبیات فارسی گفت: با وجود همت زیاد اروپاییان به شناساندن خیام، این شاعر بزرگ در کشور خود غریب مانده و پژوهشگران ایرانی در حق وی کم‌لطفی کرده‌اند.

خیام نیشابوری، ریاضی‌دان، فیلسوف، منجم و ادیب نامدار از نوابغ زمان خویش و دوران حکومت سلجوقیان بود که شهرت عالم‌گیر دارد.