فریدالدین محمد عطار نیشابوری که در دوره سلجوقیان زندگی می‌کرد نخستین شاعری است که شعر ما را کاملاً از دربار جدا کرده و در خدمت اخلاق و عرفان قرار می‌دهد.

ما نباید به خاطر رباعیات خیام، جنبه دانش او را نادیده بگیریم، چیزی که متأسفانه تبدیل به یک آسیب شده و همه فکر می‌کنند او تنها مردم را به خوش‌باشی تشویق می‌کرده است.