سده پنجم را باید یکی از دوران طلایی تاریخ علم به ویژه در جهان اسلام به شمار آورد، زیرا بزرگانی چون ابن سینا، ابوریحان بیرونی و ناصرخسرو مربوط به آن دوره‌اند

ناصرخسرو از معدود شاعرانی است که زبان عاطفی و موسیقیایی شعر را در خدمت تعهد اجتماعی ـ انسانی خویش قرار داده و در دیوان خود که حاصل تجربیات مذهبی و ادبی اوست، طبقات مختلف اجتماعی را، مطابق اندیشه دینی و باطنی خود مورد انتقاد قرار داده است.