نشست ادبی «شعر فارسی؛ فردوسی و خیام» به مناسبت ایام گرامیداشت این دو ادیب نامدار ایران ‌زمین در مرکز ایران‌شناسی انستیتو روابط بین‌المللی دانشگاه فدرال قازان در روسیه برگزار شد.

فردوسی در تاجیکستان بود، هست و خواهد ماند و مردم تاجیک همانند همزبانان خود در اقصا نقاط جهان شاید از نخستین روزهای تألیف شاهنامه و پخش و نشر آن در اذهان و زبان مردمان و نیز کتابت آن، با روح این اثر و گوینده بانام آن هم‌صدا و همراه بودند.

رایزن فرهنگی تاجیکستان در کشورمان گفت: فردوسی کوشش بسیار به کار برده است تا صورت تاریخ را تا جایی که امکان دارد بر جا نگاه دارد اما سرمایه اساسی او در این کار تخیل و هدف اصلیش آفریدن حماسه ملی بود.

احمد کتابی، نویسنده «بیا تا جهان را به بد نسپریم» گفت: از این جهت که در شاهنامه صحبت از جنگ‌ها و دلاوری‌هاست اغلب شاهنامه را کتابی حماسی نقل می‌کنند و کمتر به این مساله توجه شده که فردوسی جنگ‌طلب نیست.

«زبان فارسی» به مثابۀ مهم‌ترین خاستگاه تفکر و ابراز اندیشه و احساس مردمان مجموعه‌ای از سرزمین‌ها بی‌گمان نقشی بنیادین در پیوند میان آنان در طول تاریخ داشته است

ناسیونالیسم رمانتیک است که می‌خواهد براساس ایده‌های خودش و آنچه خود درست می‌داند، تاریخ را بازآفرینی کند. به‌همین‌دلیل می‌پسندد که تاریخ ایران، تاریخ مستمر مداومی باشد همراه با این آگاهی تاریخی که ما ایرانی هستیم و باید در برابر اعراب بایستیم.

میراث مکتوب- حکیم ابوالقاسم فردوسی به اوج رساننده فن حماسه در ادبیات ماست. اثر ماندگار حکیم طوس، اگر بیش از آثار شاعران غنایی و عرفانی تأثیر نگذاشته باشد، گستره نفوذش ...

شاهنامه، بزرگترین حماسۀ ملی ایران، نه تنها بنا بر یک بایستگی تاریخی سر برآورد و مرهمی بر روح شکستۀ ایرانیان آن عهد بود، امروزه نیز حتی به شیوه‌ای بایسته‌تر نیاز جامعۀ ماست.

نشست «مطالعات زبان و ادبیات فارسی در آسیای صغیر» به مناسبت روز «پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» برگزار شد.

هنر بزرگ فردوسی این بود که به یاری زبان فارسی و با احیای هویت و حافظۀ جمعی ما را ما کرد یا ما را ما نگاه داشت.