در قرن پنجم هجری همزمان با اوج گرفتن مباحث عرفانی و به تبع آن رواج روزافزون تالیفات متعدد در حوزهٔ عرفان اسلامی، ابوالقاسم قشیری با دقت نظر خاصی که در اندیشه‌های عرفانی داشت، اثری برجا گذاشت که از همان زمان تالیف جایگاه خود را به دست آورد و اندکی بعد به فارسی نیز ترجمه شد

بدیع‌الزمان فروزانفر نزدیک به پنجاه سال پیش ترجمۀ رسالۀ قشیریه را تصحیح و چاپ کرد. چاپ فروزانفر از ترجمۀ رساله به مانند کارهای دیگر او تا اکنون متن معیار باقی مانده است.