در ميان اصطلاحات نسخه‌شناسي گاه با برخي مفاهيم روياروي هستيم كه هميشه يا بيشتر مواقع در زمينه نسخه‌هاي هنري كاربرد داشته اند. از اين موارد مي‌توان به «رنگه ‌نويسي» اشاره كرد كه به نگارش سطرهاي نسخه با رنگ‌هاي گوناگون اطلاق مي‌شود.

نسخه ‌شناسي گاه با برخي مفاهيم روياروي هستيم كه هميشه يا بيشتر مواقع در زمينه نسخه‌ هاي هنري كاربرد داشته است.

«انجامه» شامل عباراتي است كه توسط كاتب در پايان نسخه نوشته شده و در آن به ذكر آگاهي‌هايي چون: نام كاتب، تاريخ كتابت نسخه و گاه اطلاعات ديگري از قبيل جايگاه كتابت نسخه، نام سفارش ‌دهنده و مواردي از اين دست پرداخته مي‌شد.

«شيرازه» شامل نخ‌هايي است كه به شيوه‌اي خاص به تك‌تك كراسه‌هاي نسخه دوخته شده و آن‌ها را به يكديگر پيوند مي‌دهد.

اصطلاح «آستر» در نسخه‌شناسي عبارتست از روكشي كه بر رويه درونيِ دفه جلد مي‌چسبانيدند. اين اصطلاح در برابر «ابره» – كه در واقع روكش بيرونيِ جلد است - به كار مي‌رود.

نگارگري دورۀ اسلامي عناصري هست كه ترسيم آن‌ها بصورت سنتي اجرا مي‌شد و هركدام از آن ‌ها در ميان نگارگران با نام‌ها و اصطلاحات ويژه‌اي شناخته مي‌شد.

ترسيم تصوير جانوران واقعي و خيالي در نگارگري دوره اسلامي با اصطلاح «جانورسازي» ناميده مي‌شود.

جلدهاي لاكي از نفيس‌ترين نمونه‌هاي جلدهاي دوره اسلامي به شمار مي‌آيند. شيوه ساخت اين جلدها يكي از زيرمجموعه‌هاي ساخته‌هاي لاكي به شمار مي‌آيد

در طول چند قرني كه از كتاب‌پردازي دورۀ اسلامي مي‌گذرد از نقش‌هاي گوناگوني براي تزئين جلدها استفاده شده است. اين نقش‌ها در نخستين سده‌ها با ابزارهايي ساده ايجاد مي‌شد.

در نگارگري دورۀ اسلامي طرح‌هاي ويژه‌اي كاربرد داشت كه نگارگران بعنوان يك سنت از آن‌ها پيروي مي‌كردند. شمار اين طرح‌ها از هفت درمي‌گذرد اما طبق يك سنت آموزشي كهن ، شماره آن‌ها را هفت عدد دانسته و از آن‌ها بعنوان «هفت اصل» ياد مي‌كردند.