میراث مکتوب – امیرپازواری، بلندپایه‌ترین شاعر ادب مازندرانی، در مکتوبات برجای مانده، به شیخ‌العجم شهرت دارد و جایگاهش در ادب مازندرانی، برابرِ لسان‌الغیب حافظ شیرازی، در ادب فارسی است.
همراهی تاریخی امیر با مردم مسبب به وجود آمدن روایت‌ها و اشعار فراوانی از امیر در منابع مکتوب شده است. از جملۀ این منابع مکتوب که تا پیش از تصحیح و انتشار این اثر، ناشناخته مانده و هیچ معرفی از آن وجود نداشت، نسخۀ خطی «منظومۀ امیر و گوهر» است که در کتابخانۀ ملی ایران محفوظ میباشد.
نسخۀ خطی منظومۀ امیر و گوهر، محفوظ به شماره 18264 در کتابخانۀ ملی ایران، به همت علی ذبیحی و نادعلی فلاح، با مقدمه‌ای بلند در شرحِ احوال و اشعار امیرپازواری، نسخه‌شناخت و شیوۀ تصحیح اثر؛ به همراه ترجمۀ اشعار و درج معادل‌های یافت شدۀ آنها در پاورقی؛ به انضمام، کشف‌الابیات و واژه‌نامۀ بسامدی و آوانگاری شدۀ لغات محلی؛ به انجام رسیده و نشر رسانش نوین در تهران، آن را در شهریورماه 1395 منتشر کرده است.
منبع: بساتین
مقاله ای دربارۀ این نسخۀ خطی را اینجا بخوانید.