میراث مکتوب – در آغاز عهد صفوی با حملۀ ظهرالدین بابر به هند و تشکیل سلسلۀ گورکانی هندی بابی نو در رواج زبان و ادب پارسی گشوده شد و بدین ترتیب در دربار هند، زبان فارسی به صورت زبان سیاست و ادب و شعر درآمد و دیری نپایید که نویسندگان و شاعران بسیاری در آن دیار به کتابت انواع گوناگون نظم و نثر پرداختند.
هرچند دوران صفوی دورۀ مساعدی برای زبان و ادب فارسی در ایران نبود، ولی بر اثر توجه دولت عثمانی و فرمانروایان هند و … زبان فارسی سدۀ دهم تا سدۀ دوازدهم یکی از بهترین دوره های رواج ادب پارسی در آسیا است و همین امر سبب فراوانی نوشته ها و سروده های نویسندگان و شاعران شد و مایه های آن گشت تا عهد صفوی یکی از بارزترین دوره های تاریخ برای ادب فارسی شود؛ اما این امر دلیل نمی شود که زبان فارسی در این عهد همان استواری دوره های پیشین باشد، بلکه دگرگونی هایی که از سدۀ نهم و آغاز سدۀ دهم در آن رخ داده بود، در این عهد با نیروی بیشتری ادامه داشت.
مؤلف در این پژوهش به بررسی زبان عهد صفوی پرداخته است و با مطالعه و بررسی آثار تاریخی و ادبی و متون نظم و نثر این عهد، ویژگی های زبانی آن ها را استخراج کرده است.
وضع سیاسی ایران از آغاز قرن دهم تا میانۀ قرن دوازدهم، وضع زبان فارسی در عهد صفوی، ترکی و ترکی گویی و رواج آن در زبان فارسی، رواج زبان فارسی در خارج از هند، رواج زبان فارسی در سرزمین عثمانی، رواج ادبیات قهوه خانه ای، سرودن اشعاری ساده متمایل به زبان گفتار، مثل و رواج آن در زندگی روزمرۀ مردم، شهرآشوب و شهرانگیز، ویژگی نثر فارسی در عهد صفوی و بررسی ویژگی های زبان گفتار عهد صفوی اهم موضوعاتی است که مؤلف در کتاب حاضر به آن پرداخته است.
حسن زادۀ میرعلی، عبدالله، بررسی ویژگی های زبانی عهد صفوی، تهران، مهرگردان، 320 صفحه، شمارگان: 1000، قطع: رقعی، بها: 150000 ریال، 1394.