میراث مکتوب – میرزا قاسم، فرزند میرزا محسن تبریزی معروف به زاهد از سخنوران و شاعران نیمۀ دوم سدۀ یازدهم هجری است که در عهد شاه سلیمان صفوی در اصفهان می زیست. نسخۀ خطی کلیات دیوان او شامل غزلیات، قصاید، رباعیات، مثنوی سفینة النجات و منشأت است. وی اثنی عشری بوده و در جای جای اشعارش ارادت خود را به چهارده معصوم، خصوصاً امام علی (ع) بیان کرده است.
غزلهای سراسر احساس، قصاید قوی، ماده تاریخها، مثنوی زیبا و نثر شیوای وی بیانگر ذوق ادبی اوست. تاکنون بر روی نسخ خطی دیوان زاهد تبریزی (جز غزلیاتش) کاری صورت نگرفته است.
این مقاله به معرفی و بررسی مثنوی او با نام سفینة النجات زاهد می پردازد.
ادامۀ مقالۀ معرفی سفینة النجات زاهد تبریزی نوشتۀ فراست عسکری که در ضمیمۀ 36 آینۀ میراث منتشر شده است اینجا بخوانید.