میراث مکتوب – دیوان خواجوی کرمانی که شامل قصاید، غزلیات، قطعات، ترکیبات، ترجیعات، مسمط‌ها و رباعیات اوست، با همه اهمیتی که از جنبه‌های متعدد می‌توان برای آن متصور بود، از جمله دیوان‌هایی است که تاکنون بیش از یک بار تصحیح نشده است.
این تصحیح به اهتمام احمد سهیلی خوانساری در سال ۱۳۳۶ صورت گرفته که اشکالات فراوانی دارد. از جمله اشکالاتی که به این تصحیح وارد است، این نکته است که از همه نسخه‌های موجود دیوان استفاده نشده. نیز از نسخه‌ای که نسخه اساس آن تصحیح بوده بکرات و بی‌هیچ دلیل متن‌پژوهی عدول شده است.
در این مقاله جوانب مختلف این تصحیح ارزیابی شده است و در خلال آن نمایان می شود که تصحیح دیوان یکی از بزرگ ترین شاعران زبان فارسی تا چه اندازه از شیوه تصحیح انتقادی به دور افتاده است.
متن کامل مقاله «ضرورت تصحیح انتقادی دیوان خواجوی کرمانی» نوشته حسین جلال پور که در مجله متن شناسی ادب فارسی (سال پنجم، شماره ۱، بهار ۱۳۹۲) به چاپ رسیده است در فایل پایین بخوانید.
………………………………………………….
نظر کاربر: ابوطالب هروی
یکشنبه ۲۶ آبان ۱۳۹۲ – ۱۵:۱۳
گنجینه ی ادب پارسی بسیار وسیع و پردامنه است ولی هنوز چنانکه باید ارزش و قیمت این گنجینه را به خوبی در نیافته ایم و برهان قاطع بر این ادعا وجود دیوان های متعدد مخطوط از شعرای ادوار مختلف ادبیات فارسی و عدم چاپ بسیاری دیوان های دیگری است که با چاپ نازیبا روانه ی بازار نشر شده اند و اگر چند مرکز چون میراث مکتوب و نشر سنایی نباشد در ایران عنایت خاصی به نشر دواوین ادب فرس صورت نمی گیرد. بسیاری از دیوان های شعرای هم طراز خواجو و برتر از وی محتاج تصحیح مجدد و به روز است. در ضمن تصحیح دیوان خواجو تا جایی که بنده اطلاع داریم منحصر به تصحیح سهیلی خوانساری نیست و چاپ های دیگری از دیوان خواجو با تصحیحات دیگر وجود دارد.