میراث مکتوب – ابوالحسن علی ابن محمد (احمد) دیلمی (/ ۳۹۱ ق) مؤلّف نخستین و کهن‌ترین تصنیف تصوف اسلامی ایرانی (عطف الألف المألوف علی اللّام المعطوف) در زمینهٔ عشق الهی است. درباره زندگی این صوفی نظریه‌پرداز و در عین حال گمنام، دانسته‌های زیادی وجود ندارد. از اثر وی (عطف الألف) و زندگانی برخی از استادانش که دیلمی درباره سیره آنان(سیرت شیخ کبیر ابوعبدالله ابن خفیف شیرازی) قلم زده است، چنین برمی آید که وی در قرن چهارم هجری میزیسته و از مکتب عرفانی شیراز و شاگردی ابن خفیف( ۲۶۹ ۳۷۱ ق)، بهره های فراوانی برده است.
ماهیت، منشأ، سبب، تقسیمات و مراتب، عشق) «عشق الهی» نظریه های عرفانی وی در باب انسانی و الهی) که در کتاب عطف الألف نمود یافته است، بازتاب گستردهای در آثار برخی از بزرگان تصوف اسلامی، به ویژه روزبهان بقلی (۵۲۲ – ۶۰۶ ق) داشته است. اثرپذیری از تصوف اسلامی و حکمت یونانی، ویژگی بارز نظریه‌های وی در تفسیر عشق، به ویژه عشق الهی است.
ادامه مقاله «بازتاب اندیشه‌های ابوالحسن دیلمی در آثار برخی از بزرگان تصوف اسلامی» نگاشته تورج زینی‌وند و عیسی نجفی که در شماره پانزدهم مجله علمی – پژوهشی مطالعات عرفانی به چاپ رسیده است بر روی فایل پایین مطالعه کنید.