میراث مکتوب- «روز پنجشنبه، 19 اسفندماه 1400، «محمدمهدی ناصح»، پژوهشگر و استاد پیشکسوت زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد و مصحح کتاب «روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن» در سن ۸۲ سالگی درگذشت.
محمدمهدی ناصح در سال ۱۳۱۸ متولد شد. او پژوهشگر ادبیات فارسی، مصحح و استاد بازنشسته دانشگاه فردوسی مشهد بود. ناصح برای تصحیح کتاب «روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن» (به‌همراه محمدجعفر یاحقی) برگزیده کتاب سال ایران شد. از آثار او می‌توان به «راهنمای نگارش و ویرایش»، «شعر دلبر: دوبیتی‌های عامیانه بیرجندی»، «شعر نگار: دوبیتی‌های عامیانه بیرجندی»، «شعر غم»، «گزیده مرصاد العباد»، «گنج شایگان: معرفی پاسداران زبان فارسی در شبه قاره هند و پاکستان» و … اشاره کرد.
غلامحسین غلامحسین‌زاده در پی درگذشت استاد خود، محمدمهدی ناصح یادداشتی نوشته است. این استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس در این یادداشت آورده است:
«انا لله و انا الیه راجعون
خبر ارتحال استاد دکتر محمدمهدی ناصح برای شاگردان و دوستان ایشان و جامعه علمی ادبی کشور خبر دردناکی بود و همه ما را در اندوهی عمیق فرو برد. روحش شاد.
استاد ناصح در فروتنی و خصائل نیک انسانی بی‌مانند بود. بنده توفیق داشتم قبل از انقلاب در دوره لیسانس در دانشگاه فردوسی مشهد شاگرد ایشان باشم. در آن زمان مرسوم بود برای هر دانشجو در بدو ورود به دانشگاه یک استاد راهنمای آموزشی تعیین می‌کردند و این غیر از استاد راهنمای پایان‌نامه دانشجویان دوره لیسانس بود. استاد راهنمای آموزشی بنده دکتر ناصح بود و استاد پایان‌نامه‌ام دکتر یاحقی و هر دو در آن زمان هنوز از دکتری خود دفاع نکرده بودند و بنده مثل سایر دوستانم توفیق داشتم از این دو استاد بزرگوار بسیار چیز بیاموزم و اعتراف می‌کنم که اگر بنده بعدا توفیقاتی داشته‌ام بدون هیچ تردیدی بخشی مهمی از آن را مرهون این دو استاد بزرگوار هستم.
همه کسانی که دکتر ناصح را می‌شناختند می‌دانستند که وارستگی از دنیا صفا و صمیمیت و بی‌آلایشی دکتر ناصح بی‌نظیر بود.
در چند سال قبل در همایش انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه بیرجند بعد از سال‌ها نعمت زیارت و مصاحبت دوباره استاد نصیبم شد و فراتر از آن توفیق یافتم از جانب انجمن از ایشان به عنوان استاد برگزیده انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی کشور تقدیر کنم و لوحی به محضر ایشان تقدیم بدارم و از جانب خود و همکلاسان خوبم در آن روزگار دست‌شان را ببوسم. در متن لوح به نوعی به افتخار شاگردی خویش هم اشاره کرده بودم و این اشاره در استاد تاثیر عمیق گذاشته بود و بعدا بارها و بارها به انواع طرق رضایت و خشنودی خود را اعلام کردند که این برای بنده به جهت آن‌که خداوند این توفیق را ارزانی کرده تا جزئی از وظیفه شاگردی خویش را ادا کنم بسیار ارزشمند بود.
امروز صبح وقتی خبر درگذشت استاد را در شب گذشته شنیدم، به یک‌باره دلم تنگ شد بغضم شکست و بی‌اختیار باران اشکم سرازیر شد.
اعتراف می‌کنم بنده و امثال بنده هیچ‌گاه نتوانستیم پای در جای پای جامعیت استادان خود بگذاریم و به سیره شاگردپروری آنان چنان‌که باید عمل کنیم.
خداوند همه استادان سفرکرده ما را غریق رحمت خویش گرداند و به آنان که زنده هستند سلامتی و طول عمر باعزت عنایت فرماید.
از جانب خودم و همکلاسانم که اخیرا یکدیگر را در فضای مجازی پیدا کرده‌ایم و همکارانم و از جانب انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی کشور این مصیبت را به خانواده استاد ناصح و استادان دانشگاه فردوسی مشهد و دانشگاه بیرجند صمیمانه تسلیت عرض می‌کنم و از درگاه خداوند متعال رحمت و مغفرت و آرامش برای روح استاد ناصح مسالت دارم.»
منبع: ایسنا