میراث مکتوب- ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی شاعر بلند آوازه قرن ششم در اوایل یا اواسط نیمه قرن پنجم در غزنه متولد شد. خانوادۀ او مانند بیشتر خراسانیان آن روزگار مذهب حنفی داشتند. سنایی علوم رایج زمان خود را در جوانی فراگرفت. او از فلسفه و نجوم، هیأت، حکمت، کلام، هندسه، موسیقی، علوم قرآنی چون تفسیر و حدیث، ریاضی و طب اطلاع داشت و گاه اصطلاحات این علوم را در شعر خود به کار می‌برد.
غالب تذکره‌نویسان به او لقب حکیم داده‌اند و مولانا نیز از او با عنوان «حکیم غزنوی» یادکرده است. اما بنابر قول شفیعی کدکنی در کتاب «تازیانه‌های سلوک» به کار بردن لفظ حکیم برای سنایی بیشتر در مفهوم «حکیم الهی» و «عارف» است و نه حکیم به معنای مصطلحی که در مورد فردوسی و ناصرخسرو به کار می‌برند.
نصایح و اندرزهای حکیم سنایی دلاویز و پرتنوّع، شعرش روان و پرشور و خوش بیان، و خود او، در زمرۀ پایه‌گذاران نخستین ادبیات منظوم عرفانی در زبان فارسی به‌شمارآمده است. چنانچه از شعر سنایی برمی‌آید او به تمام دانش‌های زمان خود آگاهی و آشنایی و در برخی تبحر و استادی داشته است.
شرح مشکلات دیوان حکیم سنایی، تألیف محمد شفیع صفاری و محمدرضا برزگر خالقی، در 544 صفحه و با قیمت 180 هزار تومان از سوی انتشارات زوار به چاپ رسیده و روانۀ بازار نشر شده است.