میراث مکتوب- آلِ مُظَفّر، سلسله‌ای از پادشاهان محلی ایران که در سده 8 ق / 14 م (718-795 ق / 1318-1393 م) بر بخش‌هایی از ایران شامل یزد، فارس، اصفهان، کرمان و گاه آذربایجان، فرمانروایی داشتند و سرانجام به دست امیر تیمور گورکان برافکنده شدند.
هنگامی که چنگیز خان بر خراسان تاخت و در آن ولایت پهناور آشوب انگیخت، شماری از ساکنان آنجا به دیگر نقاط ایران کوچیدند. غیاث‌الدین حاجی خراسانی نیای بزرگ آل مظفر که از مردم خواف بود، به ولایت یزد رفت و در میبد ساکن شد و تا هنگام وفات در آنجا ماند.
در سده هشتم هجری قمری که ایران دچار هرج‌ومرج ناشی از ضعف قدرت اواخر دوره ایلخانان و سقوط آنان شد، در هر گوشه از این سرزمین خاندانی به حکومت برخاستند؛ از جمله آل کرت در ناحیه خراسان شرقی و هرات، سربداران در خراسان غربی، اتابکان لرستان در ناحیه خوزستان و لرستان، آل جلایر در آذربایجان و عراق عرب، آل اینجو در فارس، چوپانیان در ارمنستان و گرجستان و آل مظفر در مرکز و جنوب ایران را نام برد.
آل مظفر فرزندان امیر مبارزالدین محمد بن امیر شرف‌الدین مظفر بن شجاع‌الدین منصور بن غیاث‌الدین حاجی از نسل شخصی به نام امیر غیاث‌الدین حاجی از مردم خواف خراسان بودند. مؤسس این سلسله امیر مبارزالدین محمد به سال 700 هـ.ق به دنیا آمد، در سال 717 در دوران سلطان ابوسعید بهادرخان به حکومت میبد و محافظت راه‌ها منصوب شد. در سال 718 به حکومت ناحیه یزد رسید و این تاریخ را می‌توان آغاز سلسله آل مظفر دانست.
با مرگ سلطان ابوسعید در سال 736، امیر مبارزالدین محمد در کار خود استقلال یافت و سلسله‌ای را شکل داد که بر فارس، کرمان، خوزستان، اصفهان، یزد و لرستان و در زمان‌هایی بر قزوین، زنجان، آذربایجان و قره‌باغ فرمانروایی داشت. در سال 795 در قریه ماهیار، امیر تیمور دستور قتل عام تمام اعضای خاندان آل مظفر را صادر کرد و جز معدودی، همگی ایشان به قتل رسیدند. بدین ترتیب امیرتیمور به گرفتن اعضای این خاندان و سپس قتل دسته‌جمعی آنان فرمان داد و طومار این خاندان حکومتگر درهم پیچیده شد.
دوره کوتاه آل مظفر از دوره‌های عالی هنر و ادب در تاریخ ایران‌زمین است. از آثار معماری این دوره در اصفهان امامزاده اسماعیل و مقبرۀ باباقاسم و صفۀ عمر در مسجد جامع یا کاشی‌کاری‌های زیبای آن برجای مانده است. همچنین نام این خاندان یادآور شاعران و نویسندگانی نظیر رکن صائن هروی، مولانا نظام‌الدین عبیدالله زاکانی، خواجوی کرمانی، عمادالدین فقیه کرمانی، علاء قزوینی، جلال طبیب شیرازی، شرف‌الدین رامی و به‌ویژه حافظ شیرازی است و عمده توجه ادیبان روزگار کنونی به این خاندان، نتیجۀ همین است.
تاریخ «مواهب الهی» که نام صحیح آن بر اساس نسخه‌های قدیم همین است و «مواهب الهیه» خواندن آن خطاست، یکی از معدود منابع دست‌اول تاریخ خاندان آل مظفر است که به دست معین‌الدین بن جلال‌الدین محمد معلم یزدی به نگارش درآمده است. معین‌الدین معلم یزدی از علما و فقهای شهیر سده هشتم و صاحب مجلس تدریس و وعظ بود. سال ولادت وی را می‌توان بین 725 تا 730 قمری تخمین زد. او نزد قاضی عضدالدین ایجی، نحوی و فقیه شهیر شافعی‌مذهب دانش آموخته و تحصیل کرده بود.
در سال 755 به سفر حج رفت و پس از بازگشت امیرمبارزالدین محمد وی را به تدریس در دارالسیاده‌ای که در محله سرمیدان کرمان و نزدیک به قصر خود بنا کرده بود، منصوب کرد. او بارها از سوی ملوک آل مظفر به مأموریت‌های سیاسی اعزام شد که نمونه‌هایی از آن در این کتاب درج شده است؛ از جمله دو بار از سوی شاه شجاع برای رفع کدورت میان وی و برادرش شاه محمود به اصفهان رفت که تاریخ سفر دوم سال 765 بوده است. او در دهه‌های پایانی عمر خود از مأموریت‌های حکومتی عذر خواست و در سال 789 وفات یافت و در مسجد معه‌ای که خود طرح اساس آن را در یزد نهاده بود، به خاک سپرده شد.
معین‌الدین یزدی ابتدا در سال 757 چند فصل از کتابی را که در ذکر وقایع عهد مبارزالدین محمد تألیف کرده بود، در اصفهان بر او و پسرش شاه شجاع برخواند و چون این فصول مقبول افتاد، به تکمیل آن همت گماشت و وقایع این خاندان را تا سال 767 که دو سال بعد از مرگ مبارزالدین محمد باشد به رشتۀ تحریر درآورد و در این سال به نوشتن تاریخ پایان داد.
این کتاب از معدود تواریخی است که در دوره آل مظفر و درباره این خاندان و به دست یکی از علما و مورخینی که روابط نزدیکی با آل مظفر داشته و از نزدیک در جریان وقایع و توطئه‌ها و درگیری‌ها بوده است، نوشته شده و همین اهمیت کتاب را صدچندان می‌سازد. این کتاب بعد از دیباچه‌ای مفصل، با ذکر احوال اجداد مبارزالدین محمد آغاز شده و با ذکر نبردی که میان شاه شجاع مظفری و برادرش شاه محمود در سال 767 روی داد، پایان می‌پذیرد و آخرین تاریخی که در این کتاب به چشم می‌خورد، «روز بیست‌وچهارم ذیقعده سنه سبع و ستین و سبعمائه» است.
کتاب «مواهب الهی در تاریخ آل مظفر» پس از پیش‌گفتار به درباره آل مظفر، درباره معین‌الدین یزدی، مواهب الهی و محتویات آن، نثر مواهب الهی و خصایص آن، نسخه‌شناسی و روش تصحیح، روش تصحیح، متن مواهب الهی، منابع مقدمه و حواشی و فهارس پرداخته است. از منظر ضبط اعلام جغرافیایی این کتاب بسیار مهم است و پژوهشگران در صفحات این کتاب خواهد یافت که شهرها و مکان‌ها در آن دوره به چه نامی خوانده می‌شده است.
نثر این کتاب از نمونه‌های عالی نثرهای متکلف و مصنوع است که نویسنده در نگارش تاریخ را بهانه‌ای برای هنرنمایی خود و ساختن نثری به تمام معنی ادبی قرار داده است و خواننده پس از چند بار مطالعه کتاب و رجوع به فرهنگ‌های رایج، با اسلوب نویسنده خوگر شده، تا حد زیادی به رموز این کتاب پی خواهد برد. کمتر صفحه‌ای از این کتاب از جناس و انواع آن از جمله جناس خط، سجع و قرینه‌سازی، اسناد مجازی، درج آیات قرآن کریم و استشهاد به ابیات عربی و فارسی خالی است. وجود نسخه‌های خطی متعدد از این کتاب، بیانگر ارزشی است که ادیبان دوره بعد برای نثر این کتاب قائل بوده‌اند.
حدود 800 بیت و مصرع فارسی و حدود 450 بیت و مصرع عربی در ضمن این تاریخ درج شده است که برخی از این ابیات عربی سروده مؤلف است و آنچه از سرایندگان ابیات عربی و فارسی یافت شده، در پاورقی ذکر شده است. نویسنده از میان اشعار شاعران هم‌عصر خود بیشتر از عماد فقیه کرمانی ابیاتی آورده است.
از هفده نسخه در این تصحیح استفاده شده که نسخه اساس مصحح به شماره 242 در دانشگاه تهران نگه‌داری می‌شود.
کتاب «مواهب الهی در تاریخ آل مظفر» نوشته معین‌الدین بن جلال‌الدین محمد معلم یزدی با تصحیح احمد بهنامی در 433 صفحه و شمارگان 300 نسخه از سوی انتشارات ادبیات منتشر شده است.
منبع: ایبنا