میراث مکتوب- پنجشنبه ٢٨ فروردين ١٣٩٩ دومين سالگرد درگذشت غلامحسين صدری افشار است؛ انساني آگاه، كوشا و صادق و پژوهشگری انساندوست و عدالت‌خواه؛ فرهنگ‌نويس، مترجم و ويراستاری بزرگ. بي‌مهری‌ها و ناسپاسي‌ها هيچگاه او را دلسرد نكرد و برجسته‌ترين استادان و پژوهشگران كشور مصاحبتش را مغتنم می‌دانستند و نظراتش را معتبر می‌شمردند.
او در زندگينامۀ خودنوشت‌اش می‌گويد: «… در سال ١٣٥٨ مقام‌های تازه از راه رسيده قرارداد استخدامي مرا در وزارت علوم تجديد نكردند و درآمدم قطع شد، در حالي كه هزينۀ زندگی يك خانواده پنج نفری و پرداخت قسط‌های وام مسكن و هزينه‌های انتشار ماهنامۀ [هدهد] به دوشم بود …» در پايان می‌نويسد: «… اينك همچنان عاشق مردم، ايران، صلح، آزادی، فرهنگ، دانش و كتابم و از هر آنچه مخل و مزاحم اين‌هاست، از جنگ، ستم، تبعيض، استبداد و به ويژه نظام سرمايه‌داری كه منشأ همه اين بدي‌هاست، بيزارم».
يادش گرامي و كارش ماندگار است.
“همه آفاق گرفته ست صدای سخنم
تو ازين طرف نبندی كه ببندی دهنم”