با گذر زمان و در طول تاریخ گاهشمارنگاری ایرانی تغییرات زیادی را در خودش دیده است. نوشته‌های کهن ایرانی حاکی از این است که گاهشمار ایرانی از گاهشمار بابلی‌ها الهاماتی گرفته است. بدین‌ترتیب که سال ۳۶۰ روز داشت (۱۲ ماه ۳۰ روزه) و هر شش سال یک بار برای هماهنگی فصل‌ها سال ۱۳ ماه می‌شد.
بیشترین تغییرات و اصلاحات در حدود ۲۵۰۰ سال پیش، یعنی بعد از میلاد زرتشت و شکل‌گیری حکومت هخامنشی انجام شده است. این دگرگونی‌ها رفته‌رفته و در طی حدود ۳۰۰ سال روی داد و در نهایت به شکل نهایی خودش در آمد و نتیجه اینکه نام ماه‌ها به نام ایزدان زرتشتی درآمده و نام ایزدان به روزهای ماه‌ها اضافه شد. در این گاهشمار هر روز نام خودش را داشت.
از کوشش‌های همیشگی ایرانیان در عهد باستان، تنظیم سال‌شماری بوده که با تقویم تطبیقی و دوره رویدادهای کیهانی، حداکثر انطباق را داشته باشد. این کوشش منجر به ایجاد تقویم‌ها و گاه‌شمارهای بسیار متعدد و متنوعی شد که در نهایت با تدوین تقویم اعتدالی ایرانی با حداکثر دقت ممکن برای تطبیق تقویم قراردادی با تقویم طبیعی دست یافت که امروزه نیز این تقویم همچنان دقیق‌ترین تقویم تاریخ بشر شناخته می‌شود.
به جرات می‌توان گفت که هیچ ملتی به اندازه ایرانیان تا این اندازه به بررسی و پژوهش در تقویم شناسی نپرداخته باشند. بیشترین کتیبه‌های به دست آمده در زمینه نجوم و گاهشماری به دوران فرمانروایی هخامنشیان منسوب هستند.
مطالعات تاریخ ایران باستان نشان می‌دهد که انواع گاهشمار رسمی و محلی از روزگاران پیشین در ایران کهن معمول بوده است که از میان آنها فرس قدیم (فرس هخامنشی)، اوستایی قدیم و مجوس و مغان دارای اهمیت بیشتری بوده‌اند.
گاهشماری ایران باستان تألیف و گردآوری مهناز ایمانی، در ۱۶۸ صفحه مصور از سوی انتشارات سخن‌گستر مشهد منتشر شده است.