میراث مکتوب – تاریخ تصوف در ایران آمیخته با شگفتی هاست و یکی از این شگفتی ها استفاده ایست که صوفیان از زبان پارسی کرده اند. تصوف در ایران با وجود این که بیشتر با مذهب اهل سنت وصلت داشته است و صوفیان مانند علمای دینی اهل سنت زبان تازی را کم و بیش زبانی مقدس می انگاشته و نخستین رساله ها و کتابهای خود را به این زبان نوشته اند، با این حال از زبان پارسی هم غافل نبوده و حتی از قرن پنجم و ششم به بعد اشعار صوفیانه خود را به این زبان سروده اند. 
در واقع تصوف یکی از نخستین حرکتهای دینی ایران بود که در کنار زبان تازی سعی کرد از زبان پارسی هم برای بیان مسائل دینی استفاده کند.
مقاله هایی که در این کتاب جمع آوری شده است قرائن و شواهدی است که این استفاده از زبان پارسی را در میان صوفیان و به طورکلی اهل طریقت و عرفان در قرنهای اولیه تاریخ تصوف نشان می دهد.
کتاب پارسی گویی در تصوف در ۱۱ فصل تالیف شده که عناوین فصول آن بدین ترتیب است:
۱.پارسی گویی حبیب عجمی و بایزید بسطامی
۲.سهل تستری، علی بن سهل اصفهانی، حاتم اصم
۳.حکیم ترمذی
۴. مل به مجلس مهتران سخن نگوییم پارسی گویی عبدالله مبارک
۵. تعریف های جوانمردی به پارسی
۶.ابتدای تصوف در اصفهان و پیوند آن با زبان پارسی
۷.پارسی گویی صوفیان واقعی
۸. جان و جهان
۹.کلابادی یا گل آبادی؟
۱۰. ابوالحسن سنکبائی و پارسی گویی او
۱۱. تفسیر حلاج از شطح بایزید بسطامی
پورجوادی، نصرالله، پارسی گویی در تصوف، تهران، سوفیا، 195 صفحه، قطع: رقعی، بها: 180000 ریال، 1396.