میراث مکتوب- حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر و حماسه‌سرای ایرانی، با اثر جاودانه خود، شاهنامه، تأثیرات عمیقی بر زبان، فرهنگ و هنر ایران و جهان گذاشته است. بسیاری از اندیشمندان غربی در تحلیل‌های خود به جایگاه ویژه فردوسی در تاریخ ادبیات و فرهنگ بشری اشاره کرده‌اند. در این گزارش، به بررسی نظرات برخی از این محققان برجسته اروپایی و امریکایی درباره فردوسی و تأثیرات آثار او می‌پردازیم.
گوستاو فلبر (Gustave Flaubert)، نویسنده بزرگ فرانسوی، در سفر خود به ایران با آثار فردوسی آشنا شد و آن را «دست‌نوشته‌ای از تاریخ فرهنگ ایران» معرفی کرد. او شاهنامه را به‌عنوان اثری بی‌نظیر که درک و فهم مردم ایران را از تاریخ و فرهنگ‌شان به تصویر کشیده، ستایش کرده است.
ادوارد براون (Edward Browne)، محقق انگلیسی، فردوسی را به‌عنوان یک شاعر ملی معرفی کرد که با آفرینش شاهنامه، زبان فارسی را از انقراض نجات داد و از آن زمان تا به امروز، یکی از ارکان اساسی فرهنگ و ادبیات فارسی به شمار می‌رود.
هانری ماسه (Henry Masse)، محقق فرانسوی، شاهنامه را یک «کتاب اخلاقی» دانسته که در آن فردوسی به اصولی چون عدالت، شجاعت و خردورزی تأکید می‌کند. او این اثر را یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای بشر در زمینه زبان و ادب برشمرده است.
آرتور کریستین سن (Arthur Christensen)، مستشرق دانمارکی، شاهنامه را یک سند فرهنگی و تاریخی معرفی کرده و فردوسی را نماد هویت ملی ایرانیان دانسته است.
ریچارد فرای (Richard Frye)، ایران‌شناس برجسته امریکایی، بر نقش فردوسی در بازسازی هویت فرهنگی ایران تأکید کرده و شاهنامه را ابزاری مهم در حفظ فرهنگ ایرانی دانسته است.
جورج یانگ (George Young)، مترجم امریکایی، معتقد است که شاهنامه نه‌تنها یک اثر ملی ایرانی بلکه یک اثر جهانی است که در فرهنگ‌های مختلف جهان شناخته شده است.
این نظرات نشان می‌دهد که فردوسی با آثار خود نه تنها زبان فارسی را به کمال رساند، بلکه تأثیرات عظیمی در ادبیات و هنر جهانی گذاشت. شاهنامه همچنان به‌عنوان یک گنجینه فرهنگی و تاریخی، الهام‌بخش نسل‌های مختلف در سراسر جهان است.
منبع: تارنا