میراث مکتوب – در اواخر قرن ششم قمری هنگامی که بیشتر طریقه های صوفیانۀ بزرگ در نواحی مختلف جهان اسلام در حال شکل گیری بودند، طریقۀ چشتیه نخست در هند پا گرفت. خاستگاه طریقۀ چشتیه ، شهر چشت در افغانستان بود. به مرور، تعالیم شفاهی چشتیان آنگونه که در «ملفوظات» بروز یافته است، قالب مکتوب معتبری یافت. گذر از قالب شفاهی به قالب مکتوب در سبک های ادبی گوناگون انعکاس یاقت که با مخاطبان متفاوت تناسب داشت. 
دلیل اصلی رواج آغازین متون ملفوظات، توفیقی است که در شرح تعالیم صوفیه داشته اند. نویسنده در نوشتار حاضر ابتدا بحث گذررر از تعالیم شفاهی به متن مکتوب در تصوف را مورد واکاوی قرار می دهد. سپس در خصوص گسترش بنیان ادبیات ملفوظات چشتی مطالبی ارائه می نماید. در این زمینه به وصف گفتارهای نظام الدین اولیا و مقایسۀ آن ها با گفتارهای دوتن از مریدانش، چراغ دهلی و برهان الدین غریب می پردازد. از این رو، با تحلیل این متون (ملفوظات اصیل) به فهم بیشتر پیرامون گسترش ادبیات ملفوظات یاری می رساند.
متن کامل این مقاله نوشتۀ كارل ارنست به ترجمۀ مسعود فريامنش که در دو ماهنامه آينه پژوهش (وماهنامه نقد كتاب، كتابشناسي و اطلاع رساني در حوزه فرهنگ اسلامي ال بيست و پنجم، شماره 4 (پياپي 148)، مهر و آبان 1393) منتشر شده است اینجا بخوانید.