میراث مکتوب – در مجموعۀ شمارۀ 555 انستیتوی دستنویس های تاجیکستان (دوشنبه) که در سال های 805 – 807 ق کتابت شده، اشعاری از دو سراینده، یکی با تخلص «محمود» و دیگری با نام و نسب «مولانا رکن الدین حسن رفیع الدین محمود ابهری» ثبت شده است. این اشعار را محمد بن عبدالواحد هروی در 805 ق رقم زده است (گ 140 ر). اشعار «محمود» در برگ های 46 پ تا 70 ر، و سروده های «رکن الدین حسن» در ادامۀ اشعار محمود، در برگ های 70 ر – 140 ر ثبت شده است.
این دو سراینده، از خاندان بکرانی اند، و از شعرا و علمایِ سدۀ هفتم هشتم هجری. پدر و پسر هستند، و پسر (رکن الدین حسن) نسبت به پدر(محمود) شناخته شده تر است، و از وی – که به سال 747 ق در سلطانیه درگذشته – در آبشخورهای ادبی و تاریخی، یاد شده و سروده هایی از او در سفینه ها، تذکره ها و… آمده است. اما از «محمود » کمتر یاد شده، چنانکه دانشور گرامی، آقای سیدعلی میرافضلی، او را «شاعری ناشناخته از قرن هفتم هجری» دانسته است.
متن کامل این مقاله نوشتۀ بهروز ایمانی که در تازه ترین شمارۀ دوماهنامۀ گزارش میراث (دوماهنامۀ تخصصی اطلاع رسانی در حوزۀ نقد و تصحیح متون، نسخه شناسی و ایران شناسی – دورۀ دوم، سال هشتم، شمارۀ سوم و چهارم مرداد – آبان 1393) منتشر شده است اینجا بخوانید.