میراث مکتوب – انتساب شعری (قصیده، غزل، و…) به دو یا چند شاعر در تاریخ ادبیات فارسی نمونه‌های فراوانی دارد. ادبای ما معمولاً برای تعیین درستی و نادرستی نسبتِ چنین اشعاری به یک شاعر روشهایی به کار بسته‌اند که بر معیارهای ذوقی و شخصی استوار بوده است و در این زمینه آیین عملی و قابل اتباعی طرح نکرده‌اند.
امروزه توسعۀ دانشهای سبک شناسی و زبانشناسی ابزارهای شناختی تازه به دست می‌دهند که به کمک آنها به شیوۀ خرسندکننده‌ای می‌توان متون گذشته را ارزیابی کرد و گویندۀ واقعی شعری را باز شناخت. از جملۀ قصایدی که به دو گویندۀ هم‌روزگار و همشهری نسبت داده شده است، قصیده‌ای است که در دیوان سنایی غزنوی و سید حسن غزنوی آمده است.
امروزه توسعۀ دانشهای سبک شناسی و زبانشناسی ابزارهای شناختی تازه به دست می‌دهند که به کمک آنها به شیوۀ خرسندکننده‌ای می‌توان متون گذشته را ارزیابی کرد و گویندۀ واقعی شعری را باز شناخت. از جملۀ قصایدی که به دو گویندۀ هم‌روزگار و همشهری نسبت داده شده است، قصیده‌ای است که در دیوان سنایی غزنوی و سید حسن غزنوی آمده است.
در این مقاله با شناسایی و معرفی عواملی که چنین اشتباه و التباسی را پیش آورده‌اند، قصیده را از منظر نسخه‌شناسی و سبک‌شناسی بررسی کرده‌ایم و صحت نسبت آن را به سید حسن غزنوی نشان داده‌ایم. در پایان نیز با عرضۀ صورت تازه‌ای از قصیده خطاهای آن را در دیوان چاپیِ شاعر باز نموده‌ایم.
ادامه مقاله «قصیده‌ای از سید حسن غزنوی در دیوان سنایی» نوشته دکتر محمود عابدی و عباس بگ جانی که در شماره ۵۲ دوفصلنامه علمی – پژوهشی آینه میراث منتشر شده است بر روی فایل پایین کلیک کنید.