میراث مکتوب – میرشمس الدین فقیر دهلوی ادیب، شاعر و بلاغی شهیر هند است که متأسفانه در ایران چندان شناخته نیست. 
از فقیر آثار مهمی در بلاغت فارسی و نیز منظومه های دینی و عاشقانه بر جای مانده که نشان از سخندانی و دانش او در علوم ادبی دارد. دیوان میرشمس الدین تاکنون تصحیح و چاپ نشده و بررسی جامعی نیز دربارۀ شعر او صورت نگرفته است. قدیمیترین نسخۀ موجود از دیوان فقیر مربوط به زمان حیات وی است که در دانشگاه علیگر هند نگهداری می شود. نسخه ای نیز به نام دیوان فقیر در یکی از کتابخانه های ایران مضبوط است که متعلق به او نیست و بر اثر سهو فهرستنویسان به وی نسبت داده شده است.
فقیر دهلوی بیش از آنکه تحت تأثیر سنّت شاعران دورخیال هندی باشد، به شیوۀ ایرانی این سبک گرایش دارد. شعر او با وجود اینکه در سالهای پایانی سبک هندی قرار دارد، در مقایسه با شعرای همدوره و پیشینیانش ساده و روشن است و مضامین پیچیده و استعاره های غامض در آن به ندرت مشاهده می شود. بررسی ویژگی های سبکی و مضامین شعر فقیر دهلوی به معرفی بیشتر بخشی از میراث ادب فارسی در شبه قاره یاری می کند که در این مقاله بدان پرداخته شده است.
متن کامل این مقاله نوشتۀ غلامرضا مستعلی پارسا و محمد محمودی که در مجله سبك شناسي نظم و نثر فارسي ، سال هفتم، شماره پیاپی 26 منتشر شده است اینجا بخوانید.