میراث مکتوب- مرتضی رضوانفر گفت: بنگلادش گنجینه‌ای ناشناخته از زبان فارسی در میان هزاران سند، نسخه، سکه، مُهر و کتیبه است و مدیران میراثی و موزه‌ها برای خوانش و تهیه شناسنامه آثار، درخواست همکاری با ایران دارند.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری افزود: در مأموریتی که به دعوت رایزنی فرهنگی ایران در بنگلادش صورت گرفته بود با مساعدت دانشگاه جهانگیرنگر در شهر داکا، کتیبه‌های فارسی بسیاری شناسایی و مورد بررسی قرار گرفت. امید است با انتشار آثار یادشده در یک مجلد توسط سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، به مرور مهم‌ترین کتیبه‌ها به صورت گزارش‌های مجزا در اختیار پژوهشگران و علاقمندان قرار می‌گیرد.
رضوانفر درتشریح ساختار این کتیبه گفت: «الف»، «لام» های بلند همچون نیزارهای تالاب، سه حرف «ن» از کلمه سلطان شبیه به یک قایق بزرگ و چندین قایق کوچک، استفاده از حرف «فی» به شکل غاز و مرغابی و حرف «ک» به شکل پرنده، چیدمان کلمات به شکل امواج و ریشه‌ها، همه توانسته‌اند تصویری شاعرانه از غروب یک تالابِ بنگالی تداعی کنند.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری افزود: این سبک از نگارشِ تصویری با نام طغرایی نمونه‌های زیادی در شبه‌قاره دارد. در این کتیبه به دو زبان عربی و فارسی ضمن بیان حدیث نبوی در ثواب ساخت مسجد، آمده است «یوسف شاه… بنا کرده خان اعظم… به تاریخ تسع و سبعین ثمانمایة (۸۷۹ق). یوسف شاه از سلاطین الیاس شاهی است که به روایتی دودمانشان از سیستان است».
منبع: ایسنا