میراث مکتوب – شعلۀ آه قصۀ عاشقانه ملك محمد و شمس بانو نوشتۀ منشی غیوری دهلوی با تصحیح و توضیح مسعود جعفری از سوی انتشارات سخن راهی بازار نشر شد.
ادبیات فارسی در قلمرو هندوستان (شامل پاكستان، بنگلادش، تبت و بخشهایی از هند كنونی) پیشینه ای نزدیك به هزار سال دارد. آخرین عصر طلایی ادبیات فارسی در هند پیش از آن كه زبان انگلیسی جای آن را بگیرد دورانی را شامل می شود كه با نیمۀ اول قرن دوازدهم هجری قمری (اوایل قرن نوزدهم میلادی) مصادف است.
در فاصلۀ قرن دهم تا دوازدهم هجری قمری داستان نویسی در هند رونق داشت و در این راه تشویق های پادشاهان و فرمانروایان هند و دكن مایه اصلی پیشرفت بود؛ خواه درباره نقل مجدد داستان های قدیم یا ترجمه داستان های هندی یا تألیف و تدوین داستان هایی نو در آن سرزمین.
اغلب مترجمان و مؤلفان این داستان ها در دستگاه های دولتی و امارتی هند مشغول به كار بوده اند و به تشویق پادشاهان یا صاحب منصبان دست به نگارش این آثار برده اند. قصه شعله آه نیز از آثار همین دور است.
با وجود آن که بخش عظیمی از گنجینۀ ادبی و فرهنگی هندوستان و به ویژه میراث مکتوب فارسی نویسان هندی در سال های اخیر، شناسایی و معرفی گردیده؛ ولیکن کم نیست آثار ادبی که در قالب نظم و نثر در شبه قاره پدید آمده و تا کنون ناشناخته باقی مانده است. یکی از آثار مجهول القدر و ارزنده، داستان عاشقانۀ شعلۀ آه از غیوری دهلوی، نویسنده، دبیر و شاعر فارسی گوی شبه قاره ی در قرن دوازدهم هجری است.
او از دبیران برجستۀ دورۀ شاه عالم دوم گورگانی بود که به دستور وی، داستان عشقی ملک محمد و شمسه بانو را از اردو به نثر مسجع آمیخته به نظم فارسی، در آورد و آن را شعلۀ آه نامید و از آنجا که بخششی از ممدوح بدو نرسید، منظومه‌ای در دنبالۀ آن به نام دود آه سرود. در این اثر مصحح کوشیده است توضیحی از زندگی مؤلف و شرحی از این اثر ارائه دهد.
منشی غیوری دهلوی، شعله آه (قصه عاشقانه ملک محمد و شمس بانو)، تصحیح و توضیح: مسعود جعفری، تهران، سخن، ۳۲۸ صفحه، قطع: رقعی، بها: ۲۵۰۰۰۰ ریال، 1394