میراث مکتوب- استاد احمد سمیعی گیلانی، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی در هفتادویکمین نشست ماهانه و محفل دوستانه چهارشنبه‌های آخر ماه مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب، به مناسبت درگذشت دکتر طهمورث ساجدی در آغازین روزهای سال 1398، به ذکر مطالب و خاطراتی از آن مرحوم پرداخت.
استاد سمیعی با اشاره به مصاحبت و همکاری صمیمانه‌ای که با زنده‌یاد دکتر طهمورث ساجدی داشتند، گفت: مرحوم ساجدی معمولا هر هفته یا یا چند هفته یک بار با من تماس می‌گرفتند و گزارش فعالیت‌های قلمی خود را به من می‌داد و من در حالی که چنین چیزی را از ایشان نخواسته بودم اما از این که ایشان در طول هفته یا ماه گذشته چه کارهایی را انجام داده‌اند، اطلاع پیدا می‌کردم.
سردبیر مجله نامه فرهنگستان، با اشاره به ویژگی خاص کار قلمی و به طور خاص ویراستاری، گفت: کسی که ویراستار یک مجله است قلم‌ها را می‌شناسد و از راه قلم‌ها منش‌ها را می‌شناسد و این یکی از نعمت‌های ویراستاری است.
وی در مورد سبک خاص زنده‌یاد ساجدی، گفت: گاهی شما وقتی از تهران به رشت یا اصفهان می‌روید راه اصلی را پیش می‌گیرید و بدون این که کاری به اطراف مسیر داشته باشید خود را به مقصد می‌رسانید ولی بعضی افراد این گونه نیستند و مرحوم ساجدی در سبک نوشتن این گونه بود.
استاد سمیعی ادامه داد: به همین دلیل ویراستاری نوشته‌های ایشان تا حدی دشوار بود اما من که مقالات ایشان را برای مجله نامه فرهنگستان ویرایش می‌کردم به سبک نوشتن ایشان عادت کرده بودم و می‌دانستم که چه بخش‌هایی را باید حذف و چگونه مقاله را برای نامه مجله آماده کنم.
وی همچنین با اشاره به حافظه فوق العاده مرحوم ساجدی گفت: ایشان گاه یک ساعت و بدون هیچ یادداشتی سخنرانی می‌کرد و مانند مرحوم فروزانفر در به خاطر سپردن و به یاد آوردن سنوات حافظه بسیار غریبی داشت.
استاد سمیعی درگذشت دکتر ساجدی را باورنکردنی خواند و گفت: ایشان در زمان ثمربخشی عمر خود قرار داشت و فعالیت قلمی و فکری او زیاد بود و درگذشت او واقعا برای من باورکردنی نبود.
وی همچنین با اشاره به آشنا بودن زنده‌یاد ساجدی با آخرین دستاوردهای علمی به خصوص در زمینه‌های دانشنامه‌ای در فرانسه، گفت: مرحوم ساجدی بسیاری از کتب روز را خریداری می‌کرد و کتابخانه‌ای که از ایشان به یادگار مانده به نظر من در ایران بی‌نظیر است و می‌تواند برای پژوهشگران بسیار مفید واقع شود.