میراث مکتوب- «روزهای آخر اسفند» تازه‌ترین اثر نویسنده و پژوهشگر نیشابوری، سعید رضادوست، در تهران به چاپ رسید.
این کتاب که به “چیستیِ امید و واکاوی آن در شعر شفیعی کدکنی” پرداخته است با بهره‌گیری از نگاهی میان‌رشته‌ای کوشیده تا عناصر برسازندۀ امید را تبیین کند و آن را از مفاهیمی همچون “آرزواندیشی”، “خیال‌پردازی” و “امید واهی” متمایز سازد.
سعید رضادوست در این کتاب پس از تبیین نظریِ “چیستیِ امید”، کوشیده است تا با شیوه‌ای تحلیلی و موجز نشان دهد دکتر شفیعی کدکنی چگونه مؤلفاتِ امید را عمیقاً به کار گرفته و در شعر خویش آنها را به نمایش گذاشته است. شعری که به تعبیر رضادوست، «آیینه‌ای برای صداها» به شمار می‌رود.
در فرازی از این کتاب می‌خوانیم:
«امید به تخیل گره خورده است و می‌توان مدعی شد که افراد بی‌بهره از قدرتِ تخیل نمی‌توانند بهره‌مند از امید باشند. به نظر می‌رسد یکی از دلایلِ مقابله‌ی حکومت‌های تمامیت‌خواه با جریان آزادِ هنر نیز جلوگیری از رشدِ قوه‌ی تخیل در شهروندان است. تخیل در ذهن و دور از هرگونه سد و زندان می‌روید و آرمان‌آفرینی می‌کند و موجب حرکت شهروندانِ در بند به سمت مقصدی روشن می‌شود. همزمان با بالیدن تخیل در ذهن شهروندان، جان و قلب ایشان نیز آمیخته به امید خواهد شد و برای حکومت‌های تمامیت‌خواه چه خطری بزرگتر از شهروندانِ متخیلِ امیدوار؟»
کتاب «روزهایِ آخرِ اسفند؛ چیستی امید و واکاوی آن در شعر شفیعی‌کدکنی» نوشتۀ سعید رضادوست، از سوی نشر آسیم با همکاری نشرنو، به چاپ رسیده است.